Al voordat de coronacrisis uitbreekt, stoort (eind)redacteur Marloes van Wijnen zich in toenemende mate aan de plofkippen en voordeelverpakkingen van vleeswaren in de supermarkt. Het motto ‘support your locals’ zet haar tijdens de pandemie aan het denken.
‘Waarom doe ik toch steevast (al) mijn boodschappen bij de supermarkt?’ Voor LINDA.nl gaat ze de uitdaging aan om voor onbepaalde tijd de grote ketens te mijden.
Makkelijk, snel, goedkoop. Om die redenen kocht ik altijd mijn hele waslijst aan boodschappen bij de supermarkt – van brood en groenten tot wijn en wc-papier. Behalve vis en vlees, want dat eet ik al enige tijd bijna niet meer. Niet omdat ik per se tegen het eten van dierlijke producten ben, maar vooral omdat ik zo’n hartgrondige afkeer heb van de bio-industrie; in dat opzicht ben ik het volledig eens met LINDA.nl-columnist Stella Bergsma. Dat ook veel ander ambacht verloren gaat in de supermarkt, nam ik maar voor lief – anders kon ik niks meer eten.
Lees ook
‘Het idee van beesten opgestapeld in kooien, ineens vind ik het zo luguber’
Waarom ik dan niet naar de visboer, groenteboer en kaasboer fietste? Goeie vraag. Deels vanwege de hogere prijzen, maar vooral omdat boodschappen doen niet bepaald m’n favoriete bezigheid is en ik dus gewoon te lui was om meerdere adresjes af te gaan. Hoe dan ook: een bezoekje aan kleinere speciaalzaken bleef uit.
Totdat de wereld ineens in lichterlaaie stond, hamsteraars de supermarkt in de buurt overnamen en ‘support your locals’ ’s lands meest gehoorde motto werd. Het was het laatste zetje dat ik nodig had om de supermarkt voor onbepaalde tijd vaarwel te zeggen, mezelf van de ene ambachtelijke winkel naar de andere te slepen en hun kwaliteitsproducten te omarmen.
Vooral de kaasboer kent me inmiddels, zo’n drie weken later, bijna bij naam, net als de lokale wijnhandel waar alleen flessen wijn worden verkocht van kleine wijnboeren (word je toch blij van?). Bij de toko waren ik en mijn vriend, die Indische roots heeft, al behoorlijk vaste klant. Sinds wij als Brabanders in Amsterdam wonen, en dus niet meer even kunnen langswippen bij vriendliefs opa en oma om een portie nasi en tempeh op te halen, is de toko onze beste vriend. En dus beginnen we daar, lekker veilig, onze supermarkt-staking.
We halen een portie rames, satésaus, kroepoek, zak rijst, een tofugerecht en een boemboe voor soto-soep (rechts op de foto hieronder). Bij de groenteboer halen we groenten voor gadogado en een doos eieren, en voor we het weten hebben we voor drie dagen eten. Duur? Ben jij gek. Bij de toko zijn we achttien euro kwijt, en bij de groenteboer vijf. En dat voor twee personen. Tel uit je winst.
De volgende dagen dwing ik mezelf iets meer op onderzoek uit te gaan. Ik ga naar de visboer, haal regelmatig een vers brood bij de bakker en ontdek zelfs een Italiaans delicatessenzaakje in de buurt. Ik voel me zowat de koningin van culinair Nederland als ik handgemaakte tortellini afreken bij de amper Nederlands sprekende Italiaanse eigenaar. Toegegeven, als blijkt dat ik twintig euro (!) moet afrekenen kan ik mijn schrik bijna niet onderdrukken.
Nog steeds ietwat beduusd zitten we ’s avonds aan de tortellini, voor tien euro per persoon. Totdat we erachter komen dat de beste man ons giga-porties heeft meegegeven die niet heel groot líjken, maar waarvan we zeker nóg eens twee dagen kunnen eten.
En die giga-porties tortellini brengen me bij mijn eindoordeel van deze challenge. Want de (vermeende) hoge kosten van die luxeproducten bij speciaalzaken waren toch wel een van de voornaamste redenen van mijn voorheen trouwe bezoekjes aan de ‘goedkope’ supermarkt. Daar kijk ik nu anders tegenaan, om twee redenen.
Lees ook
Je haar zo min mogelijk wassen tijdens thuisisolatie: zo vergaat het redacteur Verena
Allereerst is echt niet alles veel duurder bij speciaalzaken. Neem onze buit bij de toko, of de aanwinst die je hieronder rechts op de foto ziet bij de lokale versshop. Die kostte me maar zo’n elf euro. Ook van de gerookte makreel bij de visboer à vier euro viel ik niet van mijn stoel. Ja, íetsje duurder is het wel, maar over het algemeen viel het me reuze mee. Vooral als je ook reden nummer twee in je achterhoofd houdt.
Dat is namelijk dat je de vergelijking die ik hierboven maak – producten van speciaalzaken versus de supermarkt – (vaak) helemaal niet kúnt maken, omdat de kwaliteit van de producten niet te vergelijken is. Bestel een keer zo’n blok kaas bij de kaasboer of verse zalm bij de visboer en je weet waar ik het over heb.
Marloes van Wijnen
