Gabriëlla Wammes

Gabriëlla begon op haar zevende met turnen en stopte elf jaar later. Ze turnde jarenlang op hoog niveau, trainde vaak en had succes. De sport eiste veel van haar, maar haar trainer nog meer. “De eerste keer dat mijn dochter sprak over wat ze zoal meemaakte tijdens haar trainingen, was ze twaalf jaar oud”, herinnert Wammes zich.

“Ze zat ’s avonds aan tafel, timide en met haar hoofd naar beneden. Ik vroeg haar meermaals wat er aan de hand was, waarna ze eindelijk antwoord gaf. Ze werd al jaren geslagen en uitgescholden door haar trainer.” Wammes werd woest. “Mijn hart brak. Ik was ontiegelijk boos, liet m’n eten staan en rende zo hard als ik kon naar de sporthal.”

‘Ik wilde hem slaan’

De deuren van de turnzaal waar haar dochter trainde waren immer gesloten en niet toegankelijk voor ouders. Toch kon Wammes via via een pas regelen, die haar toegang tot de ruimte verschafte. “Ik gooide de deur open en stond oog in oog met haar trainer, Frank Louter. Ik rende achter hem aan, al schreeuwend dat hij nooit aan mijn kind had mogen zitten. Ik wilde hem nog harder slaan dan hij bij mijn dochter deed, maar hij rende weg en ik werd de zaal uitgezet.”

Na de bewuste avond bleef Gabriëlla trainen, maar ze durfde thuis niets meer te vertellen over de mishandelingen die nog altijd plaatsvonden. “M’n dochter zei het sindsdien nooit meer als er iets was gebeurd. Ze was bang dat haar trainer kwaad zou worden en ik weer verhaal zou gaan halen. Frank kon haar maken of breken, uit het team halen, haar dromen vermorzelen. Pas toen ze stopte, durfde ze haar volledige verhaal te doen.”

Lees ook
Slaan, spugen en seksueel misbruik: ‘De turncultuur is fout’

Ouders verboden

En dat verhaal is, zacht gezegd, nogal wat. Jarenlang werd ze uitgescholden, vernederd, geslagen en gekleineerd. “Die jaren zijn een lijdensweg geweest voor mijn dochter. Ze was een wrak en moest zichzelf helemaal opnieuw opbouwen. Daar hebben we als gezin hard voor geknokt.”

Met hulp van psychologen en familie gaat het inmiddels beter met Gabriëlla, vertelt Francisca trots. “Ze is verpleegkundige, heeft een man, een fijn huis. Ze heeft een fantastisch leven. Eindelijk.”

Volledige verhaal

Na de openhartige verhalen van ex-turnsters over hun vreselijke ervaringen vragen ouders zich af: hoé kun je het niet doorhebben dat je kind zo lijdt? Het is een vraag die ook Francisca zichzelf regelmatig heeft gesteld.

“Ouders mochten nooit de zaal in. Er was niet eens een raam waar je doorheen kon kijken”, vertelt ze. “Als ik mijn dochter bracht, kon ik in de kantine plaatsnemen en wachten. En als er een kijkles was waar ouders bij mochten komen, deden trainers super vriendelijk.”

Daardoor had Francisca jarenlang niets in de gaten. “Tuurlijk, mijn dochter kwam weleens thuis met blauwe plekken, maar dan zei ze dat ze van de balk was gevallen. Dat ze blessures had. Dat geloofde ik. Even dacht ik nog dat ik de trainer misschien zo bang had gemaakt, dat hij nooit meer aan mijn dochter zou komen. Maar dat bleek helaas niet zo te zijn.”

‘Er moet verandering komen’

Ondanks dat Gabriëlla nu en fijn leven heeft, is dit hoofdstuk nog niet afgesloten voor haar moeder. “Haar voormalige trainer geeft nog altijd les. Dat kan niet. Hij moet aangepakt worden, zodat toekomstige turnsters nooit met zulke praktijken te maken zullen hebben”, aldus Wammes.

“Ik ben verschrikkelijk blij dat mijn dochter goed terecht is gekomen. Maar dat gebeurt lang niet bij iedereen”, weet ze. Met het nieuwe rapport is ze blij: “Dit is echt rechtvaardig, ook voor de dames die naar buiten zijn gekomen met hun verhaal. Ik hoop dat er eindelijk eens verandering komt in de turnwereld. Dat moet.”

Lees ook
Turncoach Gerrit Beltman: ‘Ik mishandelde en vernederde jonge turnsters’