Fien

Hoe kan het dat je acht keer naar de huisarts bent geweest voordat ze erachter kwamen dat je ziek was?

F: “Iedere keer als ik bij de huisarts kwam, kreeg ik een andere arts. Mijn klachten werden niet aan elkaar gekoppeld, waardoor ik in een periode van ongeveer zeven maanden niet verder kwam dan de huisarts. Ik vond mezelf een aansteller. Terwijl ik al die tijd mezelf niet herkende.”

H: “Ik wist al langer dat het niet goed zat, maar wat kan je doen als een huisarts daar geen gehoor aan geeft? Je voelt je als moeder dan ontzettend machteloos. Met gewoon een bloedtest hadden ze al kunnen zien dat Fien zo ziek was.”

F: “Pas bij bezoek nummer acht werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis.”

Daar kreeg je de diagnose non-hodgkin?

F: “Op de spoedeisende hulp werden verschillende onderzoekjes gedaan. Al gauw bleek dat ik kanker had. Mijn hele hartzakje en longen zaten vol met vocht. Hierdoor kon mijn hart niet meer goed kloppen en was ik een paar uur van een hartstilstand verwijderd.”

H: “Als Fien die ochtend niet weer naar de huisarts was gegaan om alarm te slaan, was ze hoogstwaarschijnlijk overleden aan een hartstilstand.”

F: “Er was letterlijk iemand die zei: ‘Je hebt kanker en wordt nu geopereerd, anders haal je vanavond niet.'”

Wat gaat er dan door je heen?

F: “Ik dacht op dat moment niet zoveel. Het ging zo snel. Ik werd in een ziekenhuisbed gelegd, mocht mijn ouders nog heel even zien en vervolgens werd ik wakker op de hartbewaking. Hoe was dat voor jou mam?”

H: “Het is heel ingrijpend om je dochter zo te zien lijden. Ik heb destijds zelfs tegen mijn schoonzus gezegd: ‘Fien leeft niet lang meer.'”

F: “Heb je dat gezegd? Dat wist ik helemaal niet.”

H: “Ja, zeker. Heftig hè? Maar dat voelde ook echt zo.”

F: “Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Ik had dat gevoel ook. Op het moment dat ik me het allerslechtst voelde, heb ik de puinzooi in mijn studentenkamer opgeruimd met de gedachte: ‘Wat als ik straks dood neerval, dan zal iedereen straks denken: wat was jij voor een vies kind?”

Hanneke

Gelukkig krijgt Fien na een donkere periode van driekwart jaar goed nieuws: ze geneest van lymfeklierkanker. Ook wordt ze opnieuw verliefd. Maar dan blijkt dit jaar ineens dat haar moeder ziek is. Er wordt door Fiens huisarts borstkanker bij Hanneke geconstateerd.

Hoe was het om opnieuw de strijd aan te moeten gaan? 

F: “Het klinkt cliché, maar toen ik het nieuws kreeg, leek het alsof de wereld instortte. Niet wij weer, dacht ik.”

H: “Ik voelde een knobbeltje in mijn borst en vroeg aan de huisarts of ik een mammografie mocht hebben om gerustgesteld te worden. De huisarts zei nog: ‘Vrouwen kennen hun eigen lichaam het beste, dus ik stuur je door’. Ik kreeg vlak voor de kerst een mammografie, maar daarop was niets te zien. Dat komt wel vaker voor. Borstweefsel kan nogal diffuus zijn, waardoor je knobbeltjes soms lastig kan vaststellen.”

F: “Mooi, dacht de huisarts, dat zit goed.”

H: “Maar het was helemaal niet goed. Na de kerst voelde ik het knobbeltje nog steeds. Ik ging weer naar de huisarts, maar nu bij zijn collega. Zij gaf aan dat het knobbeltje evident was en stuurde me door naar de chirurg in het ziekenhuis. Daar bleek dat ik een grote ingreep nodig had. In heb inmiddels alle behandelingen die bij borstkanker horen ondergaan of ben daar nog mee bezig. Mijn eigen huisarts gaf later aan het knobbeltje de eerste keer niet te hebben gevoeld. Ik heb toen besloten dat ik geen patiënt meer bij hem kon zijn.”

F: “Het bizarre was dat jij jouw uitslag op dezelfde dag als mijn controle-uitslag kreeg. Mijn arts belde me ’s ochtends met het nieuws dat mijn waardes afweken en hij verder onderzoek wilde doen. Maar een paar uur later kreeg ook mijn moeder te horen dat ze een kwaadaardige tumor had.”

Na een week vol met angsten, blijkt het bij Fien toch goed te zijn en worden er bij Hanneke geen uitzaaiingen gevonden. Hebben jullie extra steun aan elkaar gehad omdat je weet wat iemand doormaakt?

F: “Zal ik daar heel eerlijk in zijn? Dat gaat bij mij in fases. Het zou een veel te groot heldenverhaal zijn als ik zou zeggen dat ik haar grootste steun en toeverlaat ben. Ik vind bepaalde situaties heel ingewikkeld.”

H: “En dat begrijp ik. Het is voor Fien confronterend om mij zo te zien. Ik heb ook altijd tegen mijn twee dochters gezegd:  ‘Ik doe dit met jullie vader samen’. Je mag er zijn, maar je hoeft niet voor me te zorgen. Leef vooral je eigen leven. Ik moet het toch zelf doen.”

Tekst gaat verder onder posts.

https://www.instagram.com/p/CCYv6fClQ5v/

https://www.instagram.com/p/CAu5a5-F-GU/

Gaan jullie op dezelfde manier om met de ziekte?

F: “Nee, we lijken in heel veel dingen op elkaar, maar in andere dingen ook weer niet. Door mijn ziekte ben ik heel erg verhard. Ik was tijdens mijn ziekte bang dat als ik negatief zou denken, de ziekte me zou inhalen. Er was continu een stemmetje: ‘Niet opgeven’.”

H: “Ik geef ook niet op.”

F: “Nee, maar dat gevoel heb ik soms wel als ik je zie lijden. Het is verschrikkelijk om een ander te zien lijden. Het is makkelijker om zelf ziek te zijn.”

H: “Dat zei ik ook altijd, maar denk daar nu toch anders over. Je kan het gewoon maar beter niet hebben.”

Fien, je komt nu met een boek ‘Het Regent Zonnestralen‘ over jouw ziekteproces.  Wat wil je de lezer meegeven?

F: “Weet je wat grappig is? Toen ik begon aan dit boek, was mijn intentie om een ander te helpen om naar buiten te treden met zijn of haar verhaal. Pas toen het boek helemaal af was, bleek ikzelf die ene persoon te zijn. Maar als ik er een ander mee kan helpen, zou dat geweldig zijn.”

https://www.instagram.com/p/CFkOU07lD7-/

Lees ook
Anke (29) ontdekte door LINDA. dat ze borstkanker had: ‘Het was pure pech’