In ‘Jinek’ was maandagavond dr. Chahinda Ghossein-Doha te gast, die onderzoekt hoe placenta’s ons kunnen vertellen of vrouwen een verhoogd risico hebben op hart- en vaatziekten.
Ook Eva Jinek doneerde haar placenta voor dit onderzoek.
Placenta als voorspeller
Hoewel de placenta meestal na de geboorte wordt weggegooid, kan deze ontzettend veel waardevolle informatie bevatten, vertelt Ghossein-Doha. Zo is soms bij de aderen van een placenta van vrouwen die zwangerschapsvergiftiging hadden hetzelfde beeld te zien als wat vooraf aan een hartinfarct te zien is bij de bloedvaten.
Hierdoor kan een placenta een voorspellende waarde hebben. Want dat de zeventienduizend vrouwen die jaarlijks zwangerschapsvergiftiging krijgen een verhoogd risico hebben op hart- en vaatziekten was al bekend, maar aan de hand van de placenta is dus veel beter te voorspellen welke vrouwen het meeste risico lopen.
“We komen nu alleen in actie bij klachten, maar we willen in de toekomst eerder in dat traject ingrijpen”, legt de arts uit. Door exact te weten welke vrouwen een verhoogd risico lopen, kunnen deze extra in de gaten gehouden worden en zo nodig behandeld worden.
Complicaties
Ook Jinek zelf, die tijdens de zwangerschap van zoon Pax zwangerschapsvergiftiging ontwikkelde, doneerde haar placenta voor het onderzoek. Ze is blij dat er steeds meer bekend wordt over de risico’s. “Je kunt je hoofd in het zand stoppen en denken ‘ik zie het wel als ik zestig of zeventig ben’, maar nu kun je voorbereid zijn en weet je of je medicijnen nodig hebt.”
Ghossein-Doha is ook bezig met een boek over hoe veel vrouwen na een gecompliceerde zwangerschap of bevalling moeite hebben weer honderd procent op hun oude niveau te functioneren. Iets wat Jinek, die ook aan het boek meewerkte, herkent.
Hoewel ze benadrukt dat haar verhaal niet in verhouding staat tot dat van Ghossein-Doha, die haar dochter vlak na de bevalling verloor, heeft ze ook best een pittige tijd gehad na de bevalling. “Ik voelde me erg slecht. Ik ben een rationeel mens dat zich voorbereidt op alles, maar toen dacht ik: ik word nooit meer de oude, ik kan nooit meer op die manier presteren. Ik voelde ik me daar heel ongelukkig over.”