‘Chateau Meiland’ is een immens succes. Hadden jullie dit ooit verwacht?

“Nooit. We wisten dat we de boel in Frankrijk gingen verbouwen, en hoopten op niet al te veel tegenslagen. We hadden er zin in, maar het blijft altijd onzeker. De bedoeling was om in mei open te gaan en die datum moet je strak aanhouden. Je geeft een hoop geld uit: dat moet je ook weer terugverdienen. Ook met tv weet je het maar nooit: we geloofden erin, maar het kan altijd floppen. De eerste aflevering waren de kijkcijfers nog vrij laag. Het zag er niet naar uit dat het helemaal booming  zou worden. Dat moest groeien.”

En dan ben je ineens beroemd. Hoe is dat?

“Het leven is eigenlijk heel gewoon gebleven, want hier kent niemand ons. Behalve in de bouwmarkt, want we kwamen er elke dag. Daar was het op een gegeven moment wel ‘Bonjour’ en tot morgen.  Het zijn vooral de gasten die zeggen: ‘Jullie kennen ons niet, maar wij jullie wel.’ Ze herkennen alles en iedereen en zijn meteen thuis. Heel leuk. Maar in oktober waren we in Nederland en gingen we boodschappen doen in Hoofddorp. Dan zie je mensen kijken, en willen ze op de foto. Dan denk je wel: dat is toch even anders.”

Lees ook
Martien Meiland over winnen Gouden-Televizierring: ‘Het is de kers op de taart’

Moesten jullie wennen aan het leven in Frankrijk?

“We hadden het natuurlijk al eerder gedaan, maar voor Carolien was alles nieuw. Ik zei: ‘Meid, alles gaat veranderen.’ In februari was het hier verschrikkelijk koud, dat was wel even afzien. Maar aan de ene kant zorgt back to basic ook voor een soort geluksgevoel. Als je eerst een beetje moet lijden, waardeer je het zó als er meer luxe is. Dat zien we ook aan de gasten: het is heerlijk om met zijn allen met een glas wijn om de grote hete kachel in de eetkamer te kruipen. Juist als het in de rest van het chateau wat kouder is.”

Wanneer had je het even moeilijk? 

“Voor de opening hadden we vrienden en familie uitgenodigd. Maar we zagen er ook wel tegenop; de drukte om voor zo’n grote groep te zorgen. Na al het verbouwen was de energie echt even op. Martien en Carolien waren heel huilerig die dagen: je bent gewoon aan je eind. Ikzelf zag alleen maar wat er nog moest gebeuren. Maar mijn dochters schoonvader was toen zó enthousiast, hij vond alles mooi. Dat doet je dan echt even goed.”

Lees ook
Martien Meiland beantwoordt dilemma’s: ‘Nooit meer wijn? Dan ga ik dood’

Wat is je het meest bijgebleven? 

“Het bijzonderste vond ik toch de Ring. In het voorjaar stuurde iemand een berichtje: ‘Misschien winnen jullie de Gouden Televizierring wel.’ We hebben daar toen heel hard om gelachen. En dan heb je ‘m ineens te pakken. Dagelijks geniet ik het meest van de natuur: het is zo groen en ruig. Rijd je ’s ochtends naar de bakker, huppelen er hertjes in de verte. Zo mooi is dat.”

Jullie zijn harde werkers, katten wat af, maar blijven hecht. Hoe doen jullie dat toch?

“Martien en ik zijn echte ondernemers: als het moet gebeuren, moet het gebeuren. Dan kun je wel zitten zeuren, maar dat heeft geen zin. Ligt er een boom op het pad, dan moet-ie eraf. Dan drinken we eerst een glaasje wijn, maar daarna gaan we ook aan de slag. Iedereen heeft weleens stress, maar we zeggen altijd wat we voelen en vinden. Soms gaat het nergens over en moet je het gewoon kwijt. Maar alles in de wetenschap dat we van elkaar houden.”

Vanaf 16 december keert de familie voor vier afleveringen (inclusief een dubbele op kerstavond) terug op de buis met ‘Kerst op Chateau Meiland’.