Tien kandidaten, van wie één mol. Journalist en schrijver Ivo van Woerden (43) praat je bij over aflevering vier van ‘Wie is de Mol?’ 23: Eindeloze twists, mindfucks, badeendjes en de namen Nabil en Daniël die wel erg vaak naar voren komen.
Let op: dit artikel bevat spoilers.
Deze vierde aflevering van Wie is de Mol? voelde een beetje alsof je gevangen zat in een wasmachine die maar rondjes bleef draaien. Weer een twist, weer een draai, nog eens rond. En zo’n badeend helpt daar ook niet bij. Je kunt je eraan vastklampen en daar is alles dan wel mee gezegd.
Eerst was er het doolhof waarover Nabil opmerkte dat het net een doolhof was, toen hij erin liep. Zijn walkietalkie stond niet aan. Aha! Dacht ik, dat is de mol! Maar ja, toen kon je daar weer bij denken dat Daniël, die voor hem het doolhof in was gegaan het knopje op ‘uit’ had kunnen draaien voor hij hem aan Nabil doorgaf.
Wel was daar iets met geld. Bij Moltalk werd voor mij pas duidelijk dat er drie pakbonnen met geld waren gemist, vermoedelijk met hoge bedragen erop. Terwijl Soy aan het einde van de rit zei dat hij nergens bonnen had zien hangen. Dat had natuurlijk een molactie kunnen zijn: de pakbonnen laten hangen en de uitgang vinden, zonder dat er geld in de pot komt. Maar dat zou ook betekenen dat iedereen die voor Soy naar binnen was gegaan, die pakbonnen had gemist.
Daarom lijkt het me logischer dat de mol een van de eersten is geweest. En dat we dan straks bij de finale zien hoe die mol die pakbonnen die vermoedelijk vrij dicht bij de ingang hingen, opsnorde en grinnikend zoek maakte. Daniël ging als eerste naar binnen en daarna volgde Nabil…
Daniël was ook al degene die achter wilde blijven toen Rik kwam vragen welke vijf kandidaten zin hadden om hun ontbijtje op te boeren met wat fysieke inspanning. Dat vond ik opvallend: wist hij dat een achterblijver op een sleutelpositie terechtkwam? Want hij mocht samen met Annick badeentjes uit een zwembad scheppen en vond daar coordinaten om Francois en zijn vliegtuigje te vinden.
Alleen als de kandidaten zouden bellen, zouden ze van Annick horen dat ze de envelop met het vraagteken erop niet open moesten maken. Maar als er niet gebeld zou worden, kon Daniël er wel op vertrouwen dat die kandidaten de envelop met vraagteken uit nieuwsgierigheid of jokerhonger open zouden trekken. Het vliegtuigje vloog te hoog en Daniël was niet te horen. Toch belden de kandidaten het nummer en kregen Annick aan de lijn die eerst haar naam ging spellen, haar hobby’s ging opnoemen, ging vertellen wat haar lievelingskleur was en wat haar persoonlijke relatie met badeendjes was voordat ze dan maar liet vallen dat de envelop met vraagteken beter dicht kon blijven.
Te laat. Soy spoorde Jurre aan om de envelop open te maken en die graaide er zo snel mogelijk de boodschap. Weg geld.
Dat was dus ook gebeurd als er geen vliegtuigje was geweest en geen treuzelende Annick aan de telefoon. De mol zou in die zin dus in de badeend-ploeg moeten hebben gezeten en vooral aan moeten hebben gespoord om door te lopen (de titel van de aflevering was ook ‘weg lopen’), de berg op met die eend om binnen de tijd aan te komen en dan nog harder aanmoedigen dat de envelop open moest. Ik vond niet alleen Jurre en Soy daarbij verdacht, maar ook Nabil, die de groep net zo hard op bleef jutten om door te lopen, ongeacht een slag in een wiel.
Ik had overigens te doen met degene van de Wie is de Mol?-productie die Chef Badeend was geworden. Want er moet toch ergens tijdens een vergadering zijn gevraagd wie er goed in figuurzagen was om een megalomane badeend in elkaar te knutselen en die dan op een soort fiets te boetseren. Zo ergens nadat er bedacht was dat ze iets met een vliegtuigje wilden doen en dat ze iets nodig hadden om van grote hoogte te kunnen spotten. ‘Badeend’ riep iemand en dat idee werd vervolgens massaal omarmd, waarna er een chef werd aangewezen. Die medewerker vond ergens op een milieuplein twee gare fietswielen en dacht: doe ik die eronder, dat komt wel goed.
Dat kwam het dus niet helemaal. Of nou ja, met veel bloed, zweet en tranen, waren ze net op tijd voor het kistje. Maar voor niets, want de envelop ging open en de 3000 euro’s verdwenen als badeendjes in een draaikolk.
Toen was het alweer tijd voor de test en voor een partijtje mindfuck voor gevorderden. Pokerface op, scherm bekijken terwijl de anderen toekijken, rond een tafel zitten en, als je een rood scherm had, een van de drie hoogste koffertjes zien te bemachtigen, omdat je dan in het spel zou blijven. Maar dan niet te overduidelijk, want dan zou doorschemeren dat je dus zo’n rood scherm had gehad en zou men je een laag bedrag geven dat daarop uit de pot zou verdwijnen. Nog een twist: kreeg degene met het rode scherm een van de drie hoogste bedragenkoffers, dan zou degene die de test het op een na slechtst had gemaakt eruit vliegen. En dan zou het geldkoffertje dat daarbij hoorde, uit de pot verdwijnen.
Bent u daar nog? Alleen voor die uitleg moest je al hogere wiskunde of iets anders bèta-achtigs hebben gestudeerd. Ik voelde me dus een beetje Annick-ig. Want hoe pak je dit aan? Wat is een goede strategie? Wat zou handig zijn voor de mol? En voor degene met het rode scherm? Moest die zich niet opofferen en juist het laagste bedrag nemen, zodat er niets uit de pot zou verdwijnen? Ja daar begon het al te duizelen. En terwijl er stoom uit m’n oren kwam, werd er ook nog opgemerkt dat mensen die nu hardop zeiden dat ze te vertrouwen waren, juist niet te vertrouwen waren omdat ze de vorige aflevering hadden gelogen over de drie jokers die ze voor zichzelf hadden gehouden, ten koste van de pot.
In die kortsluiting griste Ranomi dus maar gewoon een koffertje weg. Daarop begon het grote graaien waarin Anke, Daniël en Nabil de hoogste bedragen wisten te bemachtigen.
Soy begon even te zeggen dat hij volgens hemzelf te vertrouwen was al had hij daar geen argumenten voor. Toen vond Anke het tijd worden om de leiding te nemen en Soy voor zijn gebrek aan argumenten te belonen door hem een van de drie koffertjes met een groot bedrag te geven. Nabil en Daniël mochten hun koffer van haar houden. Een van die drie bleek dus een rood scherm gehad te hebben, daarom vloog de een na slechtste er nu uit: Annick. Dat koste de pot nul euro. Dus dat had Anke op een of andere manier goed gedaan.
Annick pakte haar spulletjes en ik voelde met haar mee. Ze had aan het kortste eind getrokken nadat ze een eindeloze koortsdroom had doorgemaakt waarin ze voortdurend in paniek was geweest. Door een roestige staalfabriek had gestommeld. Over witte zandduinen had gequad. Ze had in die droom zelfs tegen een man met een zwarte capuchon in een Pacman-labyrinth ‘Neeeeee!!!’ geschreeuwd en even later de zin ‘Find that duck’ uitgeroepen. Een zin die hopelijk haar ringtone zal worden. Ze kan nu samen met de rest van Nederland bijkomen van die eindeloze draaitol die Wie is de Mol? is geworden.
Nog een laatste overdenking: Aan het einde van de aflevering zegt Rick tegen Daniël en Nabil dat zij hun geldkoffers mee moeten nemen en dat dat hun persoonlijke speelgeld zal worden. Vermoedelijk weer een sleutelpositie die voor de mol vast goed van pas komt. Zo komen de namen Nabil en Daniël wel erg vaak naar voren.
Ivo van Woerden is journalist en schrijver. Voor Linda.nl blogt hij over kijkcijferknallers als Boer Zoekt Vrouw en Wie is de Mol?
Kijk de vierde aflevering van Wie is de Mol? hier terug.
Molloot Ivo over aflevering 3 van 'Wie is de Mol?': Annick zaait verwarring en is virtueel geld een hint?
