Raymond van de Klundert, beter bekend als Kluun, heeft samen met journalist Yvanka van der Zwaan de podcast Help, ik heb een puber gemaakt. Speciaal voor ouders die hun pubers niet begrijpen.
“Ik waag me niet aan heftige zaken. Ik ben geen therapeut en daar voel ik me ook niet toe bevoegd”, vertelt Kluun aan LINDA.
Eerst was er het boek, Help, ik heb een puber. Toen kwam er een gelijknamige podcast. Nu volgt er in het najaar een theatertour. Schrijver Kluun zit diep in de puber-materie. “In het boek schrijf ik hoe het allemaal hoort, in de podcast vertellen we samen met experts hoe het er in werkelijkheid aan toegaat. Straks op het toneel neem ik de mensen mee terug naar hun eigen puberteit en probeer ik ze met meer mededogen naar hun eigen puber te laten kijken.”
Dagelijks krijgt Kluun berichten van ouders die met de handen in het haar zitten en even niet meer weten wat ze met hun puber aan moeten. “Meestal kom ik daarop terug via een video op Instagram. Doordat ik zo lang met het boek bezig ben geweest, weet ik de meeste antwoorden wel. Maar als het gaat om heftige dingen – bijvoorbeeld een dochter die niet meer eet – dan waag ik mij daar niet aan. Ik ben geen therapeut en daar voel ik me ook niet toe bevoegd.”
Kluun over z’n eerste liefde: 'Ik stond doodsangsten uit elke keer als ze ongesteld moest worden'
Erg vindt hij het niet, dat hij veel hulpvragen over pubers krijgt. “Mijn vrouw Anne de Jong is relatiecoach, zij krijgt ook vanuit haar privékring vragen. Weet je, als je dokter bent, dan komt er ook altijd wel iemand op een verjaardag naar je toe met een ontstoken teen. Dat hoort er ook wel een beetje bij.”
Van de Klundert werkt bij Help, ik heb een puber veel met voorbeelden uit zijn eigen omgeving. “Mijn kinderen zijn het ondertussen wel gewend dat ik soms over ze schrijf. Vaak verbouw ik de verhalen zodat je ze niet herkent en ik probeer het discreet te houden. Mijn vrouw heeft het boek Sorry schatje geschreven. Daarin beschrijft ze een van onze ruzies. Het hoort bij ons vak. Maar soms hoor ik: ‘Pap ik had liever niet dat je dat zei’. Dan luister ik daar ook naar.”
Met hun opvoeding zijn ze naar eigen zeggen dik tevreden. “Al vond mijn oudste (nu 25 jaar) dat we bij haar wel streng waren. Ik was beschermend omdat ik bang was dat haar iets zou overkomen. Een beetje wat iedere vader wel bij zijn dochter heeft. Later bij de andere kinderen had ik meer vertrouwen. Maar zodra er iets met een van onze kinderen is, grijpt je dat toch aan. Dat zal ook nooit weggaan, denk ik. Zelfs toen ik veertig was, vroeg mijn moeder nog of ik even wilde appen of ik veilig thuis was gekomen. Ik dacht: mam, ik ben veertig. Maar dat gaat dus nooit over.”
Will Koopman: 'De kracht van Oogappels? Het gaat over gewone mensen, over relaties en vooral over gedoe met pubers'
Door het veel over pubers te hebben, nam de schrijver ook zijn eigen puberteit onder de loep. “Mijn ouders waren wat ik in mijn boek ‘de volwassen ouder’ noem. Ze stonden veel toe en lieten mij mijn eigen gang gaan, maar grepen in wanneer dat nodig was. Ik hoefde niet te rebelleren. Ik mocht veel en ik deed ook veel. Iedere donderdag bandjes kijken in Tilburg, vrijdag stappen, zaterdag ook en op zondag naar Gilze, want dan was het daar te doen. Ik voetbalde ook en ik kon redelijk makkelijk leren. Af en toe zeiden mijn ouders ook gewoon: ‘dat gaan we even niet doen’. En dan deed ik dat ook niet.”
Wel was hij een hele onzekere puber. “Zeker toen ik twaalf was. Als een meisje mij aansprak, dan bloosde ik enorm. Dat heb ik op een gegeven moment omgedraaid. Ik ontdekte dat wanneer ik zelf het initiatief pakte, ik mij op mijn gemak voelde. Zo werd het podium voor mij een middel om meer zelfvertrouwen te krijgen. Dat is eigenlijk nog steeds zo. Als ik op een podium sta, dan voel ik mij als een vis in het water.”
Hij noemt zichzelf daarmee een atypische schrijver. “Ik vind het heerlijk om de hele dag achter mijn laptop te zitten en te schrijven. Maar op het podium staan doe ik net zo lief. Net als een podcast maken. Dat had ik nog nooit gedaan en ik had nooit verwacht dat ik dat zó leuk zou vinden. Elke letter die jij in mijn boek leest, is door mij al dertig keer veranderd. Ieder woord weeg ik af. Maar bij een podcast werk je met een hele andere vorm van creativiteit. Het is veel spontaner. Er floepen ook wel eens dingen uit waarvan ik denk: had ik dat willen zeggen? Maar ook dat hoort erbij.”
David verstopt hagelslag voor hongerige zoons: 'Hier denkt hun puberbrein niet over na'
