Een bijzondere ontmoeting in de nieuwste aflevering van Hello, Goodbye. Joris Linssen spreekt twee broers aan, die oorspronkelijk uit Syrië komen.
Ze wachten hun moeder op met een grote ballon. Zij komt terug van een vakantie in Egypte.
Syrië
De twee broers zijn met hun moeder gevlucht uit Syrië. “Volgens mij was ik 6, 7.” Dus hij herinnert het zich nog goed, vertelt hij aan Joris. “Ja, maar daarna heb ik ook een tijdje in Turkije gewoond, en van Turkije zijn we gevlucht naar Nederland.” Een groot deel van zijn leven was hij dus op de vlucht, en onderweg. “Laten we zo zeggen, niet om zielig te klinken, ik heb geen jeugd gehad. In Turkije nog wel een beetje, alleen toen kwam ik naar Nederland.”
Daar kwamen ze in een asielzoekerscentrum terecht. “Na een tijdje kon ik weer gewoon naar school gaan, en heb toen weer een nieuwe taal geleerd.” Toch heeft hij geen nare herinneringen aan het AZC. “Ik heb daar geen klachten over, ik vond het wel prima. Ik had het naar mijn zin, ik had kleine kinderen waarmee ik kon spelen. Ik ben daar hartstikke dankbaar voor.”
“Ik ben in meerdere AZC’s geweest, want we waren natuurlijk op de vlucht. Van Turkije naar Griekenland met de boot. We kregen daar broodjes, die waren zó hard – als ik ze tegen de muur aangooide, dan ketsten ze terug. Dus wat Nederland betreft… Niets te klagen.”
Of hij nog mooie herinneringen heeft aan Syrië, wil Joris weten. “Ik kom zelf uit Aleppo. Het heeft één van de oudste kastelen ter wereld, dus dat herinner ik me heel goed. En de straten herinner ik me heel goed. En een korte periode daarna zag ik alleen maar huizen die gebombardeerd werden. Ik heb veel dingen gezien die een kind niet wil zien. Een lijk, met een hoofd eraf.”
Positiviteit
Toch is er vooral ruimte voor positiviteit: “Ik dank God dat hij mij zo heeft gezegend dat ik in zo’n situatie kan belanden als waar ik nu ben. Dat maakt me positief. Want ik ben dankbaar. Hoe meer je positief staat in het leven, hoe meer wegen voor je open gaan.”
En zijn moeder is zijn alles. “Als ik alles zou kunnen geven aan mijn moeder, dan had ik alles gegeven. Zoveel betekent zij voor mij.” En als hun moeder dan eindelijk de poortjes doorloopt, wordt ze dan ook met enorme knuffels onthaald.