Dat er zoveel emotie in het opvouwen van een theedoek kan zitten. Er zat ontlading in, ook omdat Anke de theedoek op de tafel liet vallen, haar handen in haar zij deed, even voor zich uitkeek en zuchtte. Het hoge woord was er net eindelijk uit, de race was gelopen, ze had op het goede paard gewed en mocht haar winst gaan verzilveren. Ze had nog even met Piet onder de boom gezoend om terug naar Gea te gaan. “We gaan op stap toch?”, zei Gea nog nietsvermoedend. Anke liet het heel terecht aan Piet om Gea uit de Duitse Duolingo-droom te halen. “O dus je kiest voor Anke”, hielp Gea hem. Dat was zo.

Gea bleef hangen

Waar Eugenie nog half hollend met een knapzak vol wasgoed en volledig van de kaart Piets boerenparadijs had verlaten, zagen we bij Gea een reactie die volledig aan het andere eind van het spectrum lag. Ze gunde het de twee, ze zag het aan komen, ze bleef gezellig barbecueën om Piets kinderen te leren kennen en al het ongemak met grapjes te verzachten. Yvon Jaspers bleek met een hysterische snelheid naar Duitsland afgereden te zijn om de vraag der vragen te stellen: “Het is niet zo dat je je groot houdt?”

Maar nee, Gea vond het prima zo, ze had het ontzettend leuk gehad, keek alweer uit naar de reünie-barbecue, naar Yahtzeeën met zijn drieën en ook naar de cake en de salade die Anke in elkaar had geflanst. Het is dat Yvon haar na de barbecue mee naar huis nam, anders was ze gewoon gebleven.

Haico houdt het niet langer voor zich

Ook Haico vertelde Jasmijn nog voordat Yvon op zijn Deense boerderij kon aantreden dat hij voor haar zou gaan. Eerst wilde hij een wandelingetje met haar maken. Ik dacht eigenlijk dat hij Jasmijn zou gaan vertellen dat het Ellen was geworden en hij niet meer tegen haar wilde liegen, want ja, hij had zo gezellig en openhartig met Ellen aan ijsjes gelikt, dat het nu wel duidelijk was.

Maar nee, hij wilde nog een keer checken of ze wel echt aan hem en vooral aan het schoonmaken van al die uiers wilde beginnen, als hij voor haar zou kiezen. Ze wilde dat zeker een kans geven, zei Jasmijn. Dat wilde Haico dan ook. Jasmijn stamelde nog iets over zoenen, maar dat hebben ze vermoedelijk pas gedaan nadat Ellen haar boedeltje pakte en in haar camper stopte. Die had vanaf het begin alles gegeven wat ze in zich had en ze was blij dat ze had geleerd dat ze nog kon liefde kon voelen. Toch nog een zilveren randje.

Was Robin blij?

Ook Richard koos anders dan ik had gedacht. Marijke had immers laten vallen dat ze wel een camping op wilde zetten daar tussen die Slowaakse loodsen zonder dak. Richard had al een paar keer laten vallen dat hij dat als een teken voor een voorspoedige integratie zag. Bovendien was Marijke altijd vrolijk en blij. Niet dat Robin niet vrolijk en blij was, maar ze kwam meer gereserveerd over en ze eet bovendien geen vlees, een concept waar Richard vanaf de eerste aflevering moeite mee leek te hebben.

Toch: het gevoel kruipt waar het niet gaan kan. Het werd Robin. Die zei blij te zijn, maar dat zagen we niet helemaal terug in haar gezicht en lichaamshouding. Mogelijk ook door dat ongemak over het afscheid nemen van Marijke. Met zijn drieen waren ze immers een prima stelletje geweest, hoe zou dat zijn nu ze samen over waren gebleven?

Uitputtingsslag in Zweden

Na een hele dag ontspannen geweest te zijn, zat Bernice alweer op slot. Ze had wakker gelegen van of en wat ze voelde en voor wie. Een vrolijke familiebarbecue of een ommetje met haar moeder in de paardenstal, konden geen enkele verlichting brengen. Wat een uitputtingsslag moeten deze dagen met Ype Jacob en Johan voor haar zijn geweest.

Alleen al een uurtje kijken naar al die twijfel en blokkades maakt dat ik minstens een dutje nodig heb om bij te trekken. Volgende week gaat ze de knoop doorhakken. Misschien ligt er, als die laatste keuzestress eraf is, dan toch nog ergens wat opluchting in het verschiet. Het zal iedereen goed doen.

Kamperplant

Mijn radar voor dit soort dingen zegt overigens dat het Johan gaat worden, terwijl daar ook een gevaar op de loer ligt. Want iedereen en zijn grootje had gezien dat Bernice die ene dag dat ze blokkadevrij was, had gevierd met het neerzetten van een nieuwe kamerplant. Iedereen, behalve Johan.

Hij vroeg doodleuk of die plant nieuw was. Zeg, het kan geen kwaad om een beetje op de details letten als je tot vijf uur ’s ochtends op de bank hangt van de zenuwen, dacht ik. Al zei Ype Jacob helemaal niets over die plant, dus misschien ligt daar een nog wel groter gevaar op de loer: onverschilligheid.

Bonuspunten voor Paul

Ook Claudia had het moeilijk. Want moest ze nou voor Paul of toch voor René gaan? Daarom had ze hen allebei gevraagd hoe ze haar konden overreden. Daar was dan weer over nagedacht. Paul pakte zijn momentje maar gelijk terwijl hij met een zeis in de weer was. Lekker vlot, bonuspunten.

Daarna liet hij zijn sleutels in de kofferbak van zijn auto zitten, zodat de hele dag opging aan het zoeken naar de Franse woorden voor: ‘help, ik krijg mijn auto niet meer open’. René liet die dag ondertussen door zijn vingers glippen. “Kom op!”, riep ik vanaf de bank. “Het is nu of nooit.”

Rene mist de opening

Gelukkig was er toch nog even een momentje samen. René was muziek aan het luisteren en Claudia vroeg geïnteresseerd: “Waar luister je naar?” Dat wilde ik nou ook wel eens weten, Maar in plaats van All you need is love, I would do anything for love, Love me tender, I will always love you of Sex Machine, zei hij “Van alles.”

Gebruik die ingang nou even, dacht ik. Of zeg anders dat je naar Beyoncé luistert, of Bon Jovi, of Bach, iets met een ‘B’ ter ere van Bob de bomenbrenger, iets wat het ijs kan breken voor je overgaat in het bezingen van de liefde voor La Claudia. Toch kwam er dan eindelijk een antwoord op haar vraag: hij vond haar leuk. Hij dacht een goede aanwinst te kunnen zijn op de boerderij. Jaaaa, dat wisten we nou wel. Maar was dat overreden?

Niet dat Paul heel veel verder was gekomen. Ook hij zei Claudia leuk te vinden. Ook hij dacht dat er gevoel was dat verdiept kon worden. Inderdaad, er is voor beiden wel een rol op het bedrijf van Claudia te bedenken: Paul zou de melk kunnen gaan verkopen en René zou er voor altijd voor kunnen zorgen dat er geen kalfje meer droog staat.

De knuffel geeft de doorslag

De sleutel zit in de knuffel. Hoe voelde Paul toen hij Claudia omhelsde? Hoe rook hij? Maakte dat iets bij haar los? En hoe was dat bij René? Ook die knuffel zag er bijzonder warm uit. Het viel me op dat René zijn hand op die speciale plek waar de ruggengraat bij de heupen uitkomt, plaatste. Een plek die bijzonder gevoelig is voor aanraking en een ontwapend effect kan hebben (zeg ik even uit ervaring). Daardoor zag ik de heen en weer zwiepende liefdesmeter van Claudia toch de kant van René uitslaan. De kalfjes kunnen zich vast gaan verheugen op emmers vol vocht.

Ivo van Woerden is journalist en schrijver. Voor LINDA. blogt hij over kijkcijferknallers als Boer Zoekt Vrouw, en Wie is de Mol?

Kijk afl. 10 van Boer Zoekt Vrouw hier terug.

Ivo over ‘Boer Zoekt Vrouw’: ‘Piet ist ganz geil’Lees ook