In Een Huis Vol Emigreert gaat het Spaanse avontuur voor de familie Jelies nu echt beginnen. De negen kinderen en moeder Janneke vliegen naar Alicante, waar vader Johan ze opwacht.
Het gezin is een week van elkaar gescheiden geweest.
Hereniging
En dat is Johan niet in de koude kleren gaan zitten. Hij kan niet wachten om zijn gezin weer in zijn armen te sluiten. Nooit eerder was Johan zo lang zonder zijn gezin. In de aankomsthal wacht hij in spanning af. “Waar blijven ze nou?” zegt hij, terwijl hij naar de deuren blijft kijken. Als hij zijn negen kinderen ziet, verschijnt er een grote lach op zijn gezicht. De kinderen vliegen hem om de nek en iedereen krijgt een dikke kus. Ook Janneke valt haar man in de armen. Johan zegt emotioneel dat hij nooit meer zo lang zijn gezin wil missen: “Dit gaan we niet meer doen. Zelfs niet voor een week.”
Bekomen van alle emoties gaan ze op weg naar hun nieuwe woning. Voor de jongste kinderen is het de eerste keer dat ze het huis gaan zien. Maar de aandacht gaat als eerst naar hond Bella als ze aankomen bij hun nieuwe stulpje. “Bella!”, roept Harrie. Hij geeft de trouwe viervoeter een dikke knuffel.
Ook zijn enthousiasme voor het zwembad kan hij niet bedwingen. Harrie neemt meteen een frisse duik. “Het huis vind ik heel vet, maar het zwembad: niet normaal. Je wil er gewoon niet meer uit”, zegt hij terwijl hij weer in het water plonst.
Chaos
Alle andere kinderen willen ook zo snel mogelijk het zwembad in. Iedereen is op zoek naar zwemkleding en voor Johan wordt de chaos even te veel. “Ik kan niet alles tegelijk,” zegt hij gestrest. De zwemvesten liggen onder het bed, maar voor het bed is Jantine op zoek naar haar bikini. Johan wil graag de ruimte om onder het bed te kunnen zoeken: “Jantine, ik ben je nu een beetje zat. Weg met die koffer. Ik word nu bijna boos. Opschieten”, zegt Johan streng. Later legt hij zijn gedrag uit aan Jantine. “Ik begreep je niet qua koffer. Iedereen trekt even aan me en dan heb ik haast. Snap je?” Jantine knikt.