De 24-jarige Emma Castrop was twintig toen ze een zware depressie kreeg. Bij de GGZ liep ze tegen problemen aan en kreeg ze niet gelijk de zorg die ze nodig had. In ‘EenVandaag’ vertelt ze haar verhaal.
“Ik heb mij altijd een beetje een vreemde eend in de bijt gevoeld.”
“Mijn hele leven was lam gelegd”, vertelt Emma. Vier jaar geleden werd ze overvallen door een zware depressie. Ze moest stoppen met haar studie en raakte zichzelf helemaal kwijt. Ondertussen gaat het een stuk beter en studeert ze notarieel recht in Nijmegen.
“Ik voelde mij heel slecht, ook suïcidaal, en dat is wel iets dat serieus genomen moet worden”, vindt Emma. Ze zocht hulp en vond veel hulpverleners. “Dat waren niet alleen maar goede ervaringen, kan ik vertellen. Door heel veel hulpverleners werd ik niet serieus genomen.”
Ook de psychiater bij de crisisdienst nam haar niet serieus. “Hij zei tegen mij: ‘Nou je zit toch rechtop in je stoel en je ziet er verzorgd uit. Je lacht nog. Ik zie helemaal geen depressie.’ Toen dacht ik: ‘Ik zit hier echt niet voor de lol bij de crisisdienst’.”
Omdat Emma’s klachten niet pasten bij de protocollen van de zorg werd ze niet goed geholpen. Ze vertelt dat ze een zorgpad toegewezen kreeg waarbinnen ze therapie kon gaan volgen, als dat niet zou lukken werd ze doorverwezen naar een ander zorgpad. “Dan moet je natuurlijk weer op een wachtlijst.”
Ze is niet de enige die tegen dit probleem aanloopt. Bort Hartog, directeur van GGZ-instelling Accare, ziet jongeren van de regen in de drup belanden. Hij vertelt dat het bijvoorbeeld moeilijk is om een woonruimte te vinden voor mensen die behandeld moeten worden voor een depressie. “Dan ben je echt uren bezig zonder resultaat.”
Het zorgsysteem en de regels zitten volgens hem de zorg in de weg. “Als de regel niet werkt, moet je niet langer volgens die regel gaan werken. Dan moet je als professional een nuttige overtreding van die regel maken, ten dienste van de cliënt.” Hij merkt dat dat nu te weinig gebeurt. “Er zit een remmende factor, en als één iemand remt dan verlies je allemaal. Dan verliest vooral ook de cliënt.”
Emma heeft geen last meer van haar depressie. Op dit moment helpt ze vrijwillig andere jongeren met vergelijkbare problemen. Ze is niet bang om ook in protocollen en zorgpaden te denken. “Ik denk dat ik heel goed heb geleerd te luisteren naar wat iemand echt zegt”, vertelt ze. “En om open te staan voor iemands verhaal en dat serieus te nemen.”
Déze fototentoonstelling maakt depressies zichtbaar en bespreekbaar
Bekijk hieronder de reportage van ‘EenVandaag’. Of kijk hier de hele uitzending terug.
Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0900-0113 of ga naar www.113.nl.
