Tijdens zomervakanties werkt ze boeken weg alsof het M&M’s zijn, maar in de rest van het jaar wisselt redacteur Ellen Hensbergen boeken steeds vaker in voor een scherm.
Dat is er niet minder op geworden tijdens de thuisisolatie, dus gebruikt ze deze tijd om haar leesliefde terug te vinden.
Om te voorkomen dat ik uit de quarantaine herrijs als Quasimodo met vierkante ogen, zijn er maatregelen nodig. Minder schermen, meer papier. Na een rondje door mijn boekenkast kom ik terug met vijf boeken, samen tweeduizend bladzijden. Het doel? Het hele boeltje uitlezen in twee weken tijd.
Dit lijkt misschien een futiel doel voor leesfanaten, maar voor mijn doen is het flink ambitieus. De eerste dag begint gelukkig goed: de zon schijnt en het bankje naast mijn huis is leeg. Ik lees ruim een uur, terwijl ik aan m’n melkflessen werk en pak diezelfde avond nog een uurtje mee op het balkon, voorzien van een goede verdejo. Het moet wel leuk blijven, natuurlijk.
Dag twee gaat meteen minder lekker: ik stoot keihard mijn teen aan een stoelpoot (godgloeiende) en besluit dat ik het nu heb verdiend om sip in bad te liggen met een paar afleveringen Friends (ja, ik lig lang genoeg in bad voor meerdere afleveringen). Boeken lezen tijdens het badderen? Die mentale inspanning doe ik mezelf niet aan, ik wil hersenloos afleveringen herkauwen.
Op dag drie vergeet ik mijn experiment door een avonddienst en vanaf dag vier hoor ik mijn vriend steeds vaker vragen ‘Zeg, moet jij niet lezen?’ als ik mijn laptop erbij pak voor een rondje The Sims. Ik kan er niets tegen doen: mijn Sim staat op punt van doorbreken (ze is actrice) en haar kat is ziek. Dat soort spanning is een te grote verleiding, vergeleken met m’n eigen geïsoleerde quarantaineleventje.
De dagen daarna lees ik sporadisch een bladzij of veertig, maar dat is het wel. Er is bijna een week verstreken en ik heb er slechts driehonderdvijftig pagina’s op zitten. Ik blijk na een dag werken nóg vaker voor lui Netflixen te kiezen dan ik dacht. Get your shit together, Hensbergen. Het is tijd voor een sprint: ik pak er een dikke pil van vijfhonderd bladzijden bij en maak me in een weekend even flink boos. Die tweeduizend pagina’s gaat me sowieso niet meer lukken, maar voor mijn eigen eerbehoud ga ik er dan toch minstens wel duizend van maken.
En verrek, het werkt nog ook. Het hele weekend lees ik me een ongeluk (de vrije tijd en een stokbroodje aioli on the side werken goed mee, dat moet gezegd) en de bladwijzer verschuift ook in de dagen daarna met rasse schreden. Hoe later op de avond het wordt, hoe lekkerder het leest. Als een ware marmot krul ik mezelf op onder een dekentje en verdiep ik me in het leven van een social media-verslaafde, muziekicoon Elton John en het vraagstuk of de mensheid nou deugt of niet. Ik zou bijna vergeten dat ik niet eens naar buiten mág.
Lees ook
Redacteur Suzette probeerde haar schermtijd terug te dringen: ‘Ik ben een junkie’
Ik merk helaas wel dat ik er in mijn hoofd een wedstrijd van maak: honderdzestig bladzijden gelezen in een sessie? Het moet eigenlijk een rond getal zijn, nog even doorgaan voor de tweehonderd. Dit competitieve element haalt de ontspanning er goed uit. Soms vlieg ik oppervlakkig door hele passages heen omdat ik mijn concentratie kwijt ben, maar toch mijn doel wil halen. Weg leesplezier. Daarom besluit ik de laatste twee dagen gewoon op m’n dooie gemakkie verder te lezen: het is gewoon zonde om met bloedspoed door een goed boek heen te racen. Dan maar duizend pagina’s in plaats van tweeduizend.
Voor mijn innerlijke streber doet het alsnog pijn om en plein public op LINDA.nl toe te geven dat mijn doel slechts voor 54 procent is behaald, maar ach. Het doet niets af aan het feit dat het soms lekker is om te doen alsof die hele coronacrisis niet bestaat door met je snuit een boek in te duiken. Dat is gelukkig wél goed gelukt.
Ellen Hensbergen
