Naam: Sanne
Leeftijd: 29
Woonplaats: Bergen op Zoom
Diagnose: Anorexia Nervosa met extreme bewegingsdrang
Sinds: 14 jaar

Beginfase

Op haar veertiende werd Sanne gediagnosticeerd met Anorexia Nervosa. Zelf geeft ze aan dat het toen al twee jaar aan de gang was, dus ze is al ongeveer zestien jaar ziek. ‘Ik wilde er nog niet aan dat ik anorexia zou hebben, want dat zou mij niet overkomen. Ik zou gewoon een paar kilo afvallen en ik kon elk moment dat ik dat wilde weer normaal gaan eten. Echter bleek dit in de praktijk anders. Ik had helemaal geen grip op dat stoppen.’

Het masker van Sanne

Als je Sanne nu ziet, zie je een meisje dat je veel jonger schat dan 29 jaar. Ze is mooi, ongeveer 1 meter 60, heeft doordringende ogen en een goed stel hersenen. Ze is petite, dat zie je meteen. Ze maakt zich altijd netjes op en ziet er verzorgd uit. Ze functioneert prima in de maatschappij, zou je kunnen zeggen. Maar mensen die verstand hebben van eetstoornissen of daar zelf mee te maken hebben gehad, zien wel dat ze ziek is. Sanne is heel rustig maar vooral enorm intelligent. Ze studeert Pedagogiek aan de Universiteit van Utrecht en kan zichzelf verdomd goed uitdrukken. “Ook meteen haar valkuil”, vertelt haar vriend Sander me. “Sanne is iemand die nooit zal liegen of manipuleren, maar als haar eetstoornis de overhand heeft, dan is dat alles wat ze doet. Dat neemt die eetstoornis haar volledig over.”

Lees ook
Dit is het verhaal van Manon (29) uit ‘Eetstoornissen: maskers af’

Derde terugval

Op het moment dat ik Sanne leer kennen, zit ze in haar inmiddels derde terugval. Voor haar en haar vriend Sander, met wie ze op dat moment samenwoont, een bekend patroon. De eetstoornis wint weer langzaam terrein en grijpt als het ware om haar heen. Sanne’s eigen karakter verdwijnt dan als het ware naar de achtergrond. “Dat merk ik zelf meteen”, zegt Sanne. “Dan worden regeltjes en patronen weer belangrijk en groeit mijn behoefte aan regelmaat en controle. Dat doe ik vooral met eten en bewegen. Alles moet volgens een vast patroon en vaste waardes, anders klopt de som in mijn hoofd niet en ontstaat er paniek.”

Hulp is hard nodig

Als ik haar begin te filmen, is ze al flink weer wat gewicht kwijt. Sanne staat op dat moment onder streng toezicht van de huisarts, die helemaal aan het begin van haar terugval eigenlijk al meteen de ernst inziet. Hij laat haar wekelijks haar bloedwaarden prikken, die steeds slechter worden. Een teken dat haar lichaam lijdt onder het anorexia-regime, want zo kun je het wel noemen. “Het grootste verschil met mijn vorige twee terugvallen is wel dat ik nu zelf echt hulp zoek, de vorige keren werd ik meer gedwongen en zag ik zelf de noodzaak niet. Die zie ik nu wel. Ik heb geen doodwens. Ik wil ook niet opgenomen worden. Maar ik weet ook niet zo goed wat ik dan wél moet doen.”

Jessica stapt in het leven van Sanne

Uiteindelijk volg ik Sanne een klein half jaar, tijdens haar ups en downs. Ik ben erbij als ze gaat bloedprikken, belangrijke gesprekken heeft in de kliniek waar ze wil worden behandeld en tijdens twijfels en frustraties. Ik zie hoe ze intens geniet van repetities met de musical vereniging, waar ze ondanks alles nog  wekelijks heen gaat. Maar ook als ze dwangmatig gaat lopen, nerveus bij de telefoon wacht op de uitslag van haar bloedwaarden of… wanneer ze moet eten. Een strijd die ze dagelijks aangaat maar voor haar gevoel alleen maar kan verliezen.

De mini-doc van Sanne bekijk je hierboven. De volledige documentaire zien? Ga dan naar Videoland.