Dagboek

Dag 1: Vrijdag 6 maart

Dick is gisterenavond met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik ben er niet gerust op. Na een week milde griep opeens hoge koorts, verminderde zuurstofopname, lage bloeddruk… Het is onduidelijk wat hij heeft, longontsteking, een griepvirus, misschien toch corona? Ik ging om 2:00 slapen en ben om 5:00 wakker. In afwachting van de uitslag van de Coronatest moeten wij, onze dochters en ik, in thuisisolatie. Ik zeg tegen niemand dat het mogelijk om corona gaat, om heisa te voorkomen. Ik meld de kinderen ziek en, aangezien ik de hulp uit voorzorg moet afzeggen, gaan we met z’n drietjes het huis eerst maar eens poetsen. Dan bel ik naar het ziekenhuis om te vragen hoe het met Dick is. De koorts loopt weer op, geen goed teken.

Dag 2: Zaterdag 7 maart

Dick belt vanuit het ziekenhuis. De koorts is gedaald en hij is niet lang van stof: “Ik heb tóch corona.” Ik vloek en hang snel op. Meteen schiet ik in de paniekstand die ik ken van eerdere situaties waarbij hij ziek was. Bellen, bellen, bellen. Alle scholen waar ik werk, ongelukkig genoeg vier stuks, moeten geïnformeerd worden. En de scholen van de kinderen. Ik zal onze kinderen zelf lesgeven zolang we thuis moeten blijven.

De GGD belt vanwege het contactonderzoek. Wie hebben wij gezien, wie hebben wij mogelijk besmet? “Oh ja, we hebben ook nog vier avonden collecte gelopen voor Jantje Beton. En mijn man is naar Ikea geweest.” Ik denk dat het contactonderzoek na ons gezin definitief als ‘kansloos’ geclassificeerd wordt.

Ik ga met de kinderen aan tafel zitten. “Papa heeft tóch corona. Nu moeten we minstens twee weken thuisblijven. Mama moet nu heel veel gaan regelen, jullie moeten samen gaan spelen. Gelukkig is de koorts van papa wat gezakt.” Ze lijken niet erg te schrikken en gaan spelen.

Dan belt de GGD om de thuistest door te nemen. Ik word getest omdat ik potentieel veel kinderen besmet kan hebben afgelopen week. Telefonisch krijg ik de instructies. Ik moet een sluis van de hal maken met de deur naar buiten open en naar de kamer afgesloten. De tafel moet helemaal vrijgemaakt worden. Dieren boven opsluiten en zelf moeten wij in de hoek van de kamer op de bank gaan zitten. Twee medewerkers laten zichzelf binnen door de open deur. Ze kleden zich in de hal aan en komen als twee knalgele maanmannetjes binnen. Dan schrik ik pas, is het dan toch een soort Ebola? Hoe gevaarlijk en besmettelijk is het nu precies?

De kinderen moeten in een andere hoek wachten, zo ver mogelijk van de medewerkers vandaan en terwijl één medewerker bij mij de test afneemt blijft de ander op afstand de instructies voorlezen. Daarna ontsmetten ze alles wat in ons huis is geweest en gaan ze zich in de hal omkleden. Ze laten drie vuilniszakken met beschermingsmateriaal achter.

Dag 3: Zondag 8 maart

Mijn contacten wachten op mijn uitslag maar die is vertraagd. Ik drentel al bellend heen en weer. We Skypen met Dick. Hij knapt op. De kinderen zijn bijzonder lief aan het stoepkrijten in de tuin.

Dag 4: Maandag 9 maart

Ik loop de tuin in en zie dat de kinderen gisteren, toen ze zo lief bezig waren ‘Ik ben boos op het coronavirus’ hebben geschreven. Ik begin met de quarantaineschool, voor zover dat lukt tussen de telefoontjes door. Mijn man kan opgehaald worden uit het ziekenhuis en mag thuis uitzieken. We dringen erop aan dat ik dat zelf even doe, onze auto is toch al besmet. Bij het ziekenhuis raak ik de weg kwijt en realiseer ik me dat ik aan niemand de weg mag vragen. Toch niet zo’n slim plan om zelf de weg op te gaan.

Dag 5: Dinsdag 10 maart

Ik wil een ijzeren structuur in de dag anders wordt iedereen gek. We zitten netjes om 8:00 aan het ontbijt, en ja, de wc is dan al schoongemaakt volgens GGD-instructies. Het lesgeven gaat als een speer als je maar twee kinderen hebt. Ik denk dat ze het geweldig vinden. Hm. De meningen blijken verdeeld. De jongste wordt hangerig en vervelend. “Saaie rotquarantaineschool bij mama.” En bedankt.

Lees ook
Doktersbezoek in quarantaine: ‘We leggen onze dochter op een matras in de hal’