Verpleegkundige Sandra

De eerste ervaring blijft je in veel gevallen het meeste bij. In de zorg geldt dat ook, als je het mij vraagt.

Zo was daar een van mijn eerste COVID-patiënten. Ik herinner me hem nog heel goed. Niet zijn naam, niet zijn exacte leeftijd, niet zijn verdere ziektegeschiedenis. Maar wat ik voor me zie als ik aan deze lieve man denk, is een gezicht vol angst en verdriet.

“U zorgt toch wel dat ik weer wakker word, hè zuster!” Dat zijn zijn exacte woorden als hij hoort dat het niet meer op deze manier gaat, en we hem in slaap moeten brengen om te kunnen beademen. En met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen beloof ik hem dat we allemaal ons uiterste best doen om hem er doorheen te helpen.

Het liefst wil ik hem beloven dat alles goed komt en hij over een tijdje weer wakker zal worden. Maar zowel de arts als ik weten dat we die belofte wellicht niet waar kunnen maken. Ik kijk naar de dokter, die voorbereidingen treft voor het in slaap brengen en intuberen van deze uitgeputte en benauwde man. Nog snel bel ik de familie en ben ik getuige van het wederzijdse afscheid, waarbij beide partijen zich realiseren dat het zomaar eens voor het laatst kan zijn dat ze elkaar spreken.

Doodsbange man

Tranen lopen inmiddels stiekem over mijn gezicht. Geen probleem want niemand ziet het… toch nog een voordeel van die stomme bril en dat zweetmasker. Als de dokter zover is, grijpt de inmiddels doodsbange man mijn hand en kijkt me indringend aan. Hij zegt niets, maar alles spreekt uit die ene blik en de kracht waarmee hij in mijn hand knijpt. Ook de dokter ziet het en geeft me een begripvol knikje. Meer heb ik niet nodig, we begrijpen elkaar.

Ik vertel de man dat de dokter er klaar voor is en dat de slaap gaat komen. Daarop spuit de dokter het slaapmiddel in zijn infuus. Zijn hand verslapt en in no-time is de beademingsbuis geplaatst.

Napraten met collega’s

Later in de koffiekamer praten de dokter en ik nog even na. Niet over hoe de procedure ging, dat is op de kamer al gebeurd. Nee, we hebben het over hoeveel indruk deze ‘casus’ op ons gemaakt heeft en over de onzekere periode die dit virus nog voor ons in petto heeft. Dan ronden we af, en herpak ik mezelf. Ik ga naar mijn collega’s. Het is koffiepauze, even dat hete pak uit en luchten!

Na nog heel even mijn hart te luchten bij de enige mensen die écht begrijpen hoe het is en wat het met je doet om dit soort dingen mee te maken, maken we een paar slechte grappen en babbelen wat over dagelijkse dingetjes. Zo klaren we de lucht. We moeten immers zometeen weer naar binnen, en dan gaat de strijd onverminderd verder. En dat kan het beste als de sfeer onderling goed is en iedereen er mentaal sterk in blijft staan. Al weten we inmiddels – een jaar later – nog altijd niet voor hoe lang.

Lees ook
Verpleegkundige Monique werkt op de covid-afdeling: ‘Mijn tranen zijn niet meer te houden’