We spreken af voor woensdag, want hij wil graag dat ik bij hem kom eten. Pasta. Hij is benieuwd hoe veganistisch eten smaakt, dus ik bied aan de saus te maken. En zo ga ik op woensdagavond met mijn zelfgemaakte saus naar het appartement van Pepijn. Hij zwaait de deur open met een zwoele ‘Haaaiii’ en omhelst me innig. We drinken iets op de bank en verkassen dan naar de eettafel in de open keuken.

Mijn sausje staat te pruttelen, ik zit met mijn wijntje aan tafel terwijl hij driftig in de pannen staat te roeren. We hebben het over vakanties. Ik vertel over Dubai, waar ik ooit vijf dagen verbleef omdat ik voor mijn werk een reportage over het Burj Al Arab moest schrijven. Hoe snel luxe went. Over ons favoriete Sofitel in Marrakesh en het Bauer in Venetië. “Oh nee”, zegt Pepijn vrolijk, “daar geef ik helemaal niets om. Ik hou van kamperen. Heerlijk in de natuur. ’s Morgens je tentje open en meteen de frisse lucht in. Fietsen mee. Zo’n opgedirkt hotel, nee, niks aan.”

Ik krijg beeld… Sandalen met een sportieve sok, korte broek, uniseks regenjassen en de ANWB-fietsroute. Ik sla mijn glas wijn in één keer achterover. Verschrikkelijk, kamperen. Tenzij George Clooney me uitnodigt, maar dat is de enige uitzondering die ik maak.

Ik houd de conversatie luchtig tijdens het eten. “Hmm, heerlijk”, zegt Pepijn over mijn veganistische bolognese. Plots valt het me op dat zijn hele gezicht beweegt als hij kauwt. Het lijkt wel elastiek. En hij kauwt ook zo snel. Het eten zwaait van links naar rechts in zijn mond.

Na het eten ploffen we weer op de bank en natuurlijk komt daar de onvermijdelijke romantiek. Hij zoent me hartstochtelijk. Ik zeg eerlijk, geen slechte kusser, maar nog steeds fladdert er geen vlinder in mijn buik. Er komt zelfs geen rups uit zijn cocon gekropen. Niks.

Dan, na de lange tongzoen, zegt hij met zijn gezicht tien centimeter van het mijne, heel zacht en liefdevol: “Hoi”. En hij kijkt me daarbij diep in de ogen. “Hoi”? Wat is dat nou: “Hoi”? Mijn god, ik zie het al helemaal voor me. Wanneer je sex met deze man hebt en hij kreunend is klaargekomen, zegt hij steunend op zijn ellebogen: “Hoi…” Alsof ik ergens vandaan kom, moet landen. Sorry, maar voor een ticket to paradise is echt wat meer nodig dan dit voorspelbare geneuzel. Hier krijg ik zo’n slappe lul van (als ik die had gehad).

Ik pak nonchalant mijn telefoon en zeg: “Jeetje! Al zo laat? Ik moet nodig naar huis. Morgen weer vroeg op.” Daar had hij niet helemaal op gerekend, maar hij blijft een heer en neemt met een zachte zoen afscheid. Op de terugweg in de auto zet ik keihard Nightwish op, de gitaarsolo van Over the Hills is het beste van de hele avond.

Ik denk aan Deniz, mijn eerste Tinderliefde na tien jaar. Nog niet vergeten. We appen ook dagelijks lieve dingen en dat we van elkaar houden, maar ik ben nog niet zover dat ik met hem kan afspreken. En blijkbaar ook niet zover dat ik opensta voor iemand anders.

Eenmaal thuis val ik in een rusteloze slaap. Middenin de nacht word ik wakker van mijn app. Het is 04.28 uur. Deniz, zie ik staan, en ik open zijn bericht: ‘Jeetje wat een vreselijke droom’, schrijft hij. ‘Ik schrik er wakker van. Ik droomde dat we aan het shoppen waren. Het was druk en gezellig. Op een gegeven moment was ik je kwijt. Ik kon je niet meer vinden in de winkel en niet buiten. Ik probeerde je te bellen maar had geen verbinding. Ik uitgebreid zoeken. Het enige wat ik vond was je sjaal. Die rook zo heerlijk.’

Ik stuur hem terug: ‘Ik ben gewoon hier. Slaap maar lekker verder.’ We sturen nog hartjes en kusjes. Met mijn telefoon in mijn hand val ik uiteindelijk in slaap en ik weet: Pepijn gaan we niet meer zien.

Lees ook
‘Ik krijg er niet echt natte sokken van, maar let’s give it a shot’

Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 5 september om 12.00 uur op LINDA.nl.