Journalist en auteur Maaike Olde Olthof is gescheiden en heeft twee dochters. Ze is mantelzorger voor haar moeder die dementie heeft. ‘Never a dull moment’ in dit atypische huishouden, waar Maaike wekelijks een column over schrijft.
“Wanneer was zij er klaar voor… een mobiel?” Anne knikt met haar voorhoofd richting Puck, die op de bank een spelletje op de smartphone speelt. Annes dochter Frida kijkt mee. “Ik twijfel, het is toch een beetje alsof je ze heroïne geeft.” In dat geval zat Puck op haar tiende al aan de drugs, denk ik hardop.
Ik was er vooral zélf aan toe dat mijn dochter een mobiel kreeg. Het leek een uitkomst: ik kon Puck bellen op de dagen dat ze bij haar vader was of als ze ergens te lang bleef hangen. Een makkelijk bereikbaar kind is een geruststellende illusie voor een luie, bezorgde moeder als ik. “Puck heeft al twee jaar zo’n ding”, zeg ik tegen Anne, die duidelijk om advies verlegen zit. “Ze gaat er verantwoordelijk mee om: ze mag de iPhone tot uiterlijk 18.30 uur gebruiken (iets met licht en slecht slapen) en het mag niet mee de klas in. Daar houdt ze zich netjes aan.”
