Misschien heeft 5G mijn hersenen gebraden, of ga ik door een persoonlijke coronacrisis. Ik weet het niet, ik trek het gewoon niet meer goed. Het idee van beesten opgestapeld in kooien en hokken, van ze slachten en hun ziektes souperen. Ineens vind ik het zo luguber. Natuurlijk wist ik dit allemaal allang, maar het lijkt alsof pas nu de horror ervan tot me doordringt.

Een viroloog die in een talkshow zegt dat ziektes op zo’n Chinese ‘wet market’ ook kunnen worden overgedragen door het rondspetterende bloed, omdat de dieren daar ter plekke afgeslacht worden. De intensieve veehouderij bij ons – koeien, varkens en vogels veel te dicht op elkaar en mensen daar dan weer te dicht bovenop. Het komt me opeens zo primitief voor. Peter Pannekoek zei van de week op tv in zijn show Later was alles beter dat ze over honderd jaar op de bio-industrie zullen terugkijken zoals wij nu naar de slavernij en de holocaust kijken. Ik denk dat hij gelijk heeft.

Dieren Dachau, Beestjes Bergen-Belsen, dat is waar we mee bezig zijn. En daar zal ik wel weer iemand boos mee maken, want er is altijd wel iemand boos (nietwaar, kunstenaars?). Maar dat is eigenlijk mijn bedoeling niet. Ik wil ook helemaal niet zeggen dat mensen mijn voorbeeld moeten volgen en geen vlees meer moeten eten. Ik wil geen moreel lesje geven over goed en kwaad en dat dit de wraak van de natuur is.

Hoewel ik het wel een geestig idee vind als corona een soort viraal #metoo zou zijn van feminist moeder aarde. Want wisten jullie dat in de 17e eeuw de (mannelijke) wetenschappers vonden dat je de natuur moest overheersen? Haar aan je onderwerpen? Misschien dat we zo dan eindelijk leren dat als een meisje ‘nee’ zegt ze ook ‘nee‘ bedoelt. Dat je beter met je omgeving kunt samenwerken, dan haar aanranden. Daar zou ik wel voor willen pleiten, voor een betere, beschaafdere verhouding met onze leefomgeving en ook met onze dieren. Voor een ‘fok-down’; een kleinschaligere veeteelt. Het zou denk ik goed zijn als vlees weer meer een luxeartikel werd. Dan konden we onze dieren weer beter behandelen. Ze op zijn minst doodknúffelen in plaats van -knuppelen. Misschien waag ik me dan ook weer aan een stukje vlees.

Hoewel ik bang ben dat ik toch een kadaver in een krokant korstje op mijn bord zou zien liggen. Stoffelijk overschot, overgoten met jus. Ik vrees gewoon dat ik ben veranderd. Dat deze gekke manier van kijken mijn nieuwe normaal is geworden.

Lees ook
‘Lieve kunstenaars, denken jullie echt dat jullie gedram werkt?’