Zoals velen had LINDA.nl-redacteur Anneloes (26) het voornemen om vanaf januari 2020 écht te gaan sporten. Sportabonnement geregeld, sportoutfit lag klaar. En toen… gingen de sportscholen dicht.
Dan maar de motivatie vinden om thuis te sporten. En gelijk goed: van nul dagen naar vier dagen in de week, drie weken lang.
Sporten is iets dat me al sinds de basisschool achtervolgt. Ik werd (bijna) altijd als laatste gekozen met trefbal en moest huilen als ik de tikker was met tikkertje, omdat ik gewoon niet snel kon rennen. Toch heb ik uiteindelijk vijf jaar geturnd en zeven jaar gehockeyd. Natuurlijk niet op hoog niveau, wel een aantal medailles gewonnen. Enfin.
In 2020, na vijf jaar amper tot niet sporten, afgestudeerd en aan het werk, vond ik het weer eens tijd. “2020 wordt mijn jaar”, zei ik tegen mezelf. Laten we nou eens echt beginnen met fit worden. Dat plan viel keihard in het water toen de sportscholen dicht gingen. Dan maar thuis aan de slag. Ik zag online dat Roxeanne Hazes meedeed aan LINDA.’s Fitchallenge van Fitchannel. ‘Wat Roxeanne kan, kan ik ook’, dacht ik. Gelijk een stok achter de deur.
Dus daar stond ik dan. In m’n kamer. Sportoutfit aan, matje voor me. Stiekem was ik blij dat de school waar ik tegenover woon dicht is. Dat maakte de drempel iets lager om me helemaal uit te sloven op m’n kamer. Toch een beetje die sportschaamte denk ik. Ook al zou je daar in je eigen kamer minder last van moeten hebben. Met motiverende woorden van vriendinnen in de ‘quarantaine-app’, die al iedere dag planken, begon ik de work-out.
Ik koos ervoor – anders dan Rox – om het Perfect Body-programma te volgen met lessen van Kasia. Ik ben iemand die altijd goed beseft wat-ie aan het doen is, dus de eerste minuten was ik alleen maar aan het lachen. ‘Wat ben ik in godsnaam aan het doen in m’n eigen kamer?!’, dacht ik. Totdat ik begon te zweten en Kasia’s motiverende woorden me wel heel goed in de oren klonken. De komende weken zou dit een makkie worden. Dacht ik.
De volgende ochtend werd ik wakker met spierpijn en een tegenstrijdig gevoel. Daar was de eerste drempel om te gaan sporten: het was zaterdag en het komt weinig voor dat ik vrij ben in het weekend. Plus, de zon scheen en dat betekent wijnen. Een schuldgevoel kwam naar boven borrelen bij de gedachte dat ik lekker lui op m’n balkon zou gaan zitten. Maar ik zou niet gelijk bij de pakken neerzitten, dus ik koos een middenweg: yoga met Myrna.
Het duurde niet lang voordat ik besloot weer de lessen van Kasia te volgen. Kiezen voor yoga was ontwijkend gedrag en ik wilde toch echt die perfect body. Daarnaast legde Kasia alles goed en rustig uit. Na een aantal lessen, vooral na het conditieklasje, nam ik mijn eerdere opmerking – dat dit een makkie zou zijn – terug.
Lees ook
Redacteur Jorieke probeert meer te wandelen: ‘Doe mij maar een rijsttafel’
Ik moet dus ook eerlijk toegeven dat de smokkelgedachte er zeker was en dat ik een keer aan smokkelen heb toegegeven. Vooral met het lekkere weer of na een dag hard werken zei ik tegen mezelf: ‘Meid, je hebt al zo hard je best gedaan. Nu hoeft het even niet.’ Ook vond ik het lastig om ’s avonds te sporten. Het werd dan iets waar ik tegenop zag.
De smokkelgedachte gaf me geen goed gevoel. Op de bank voelde ik mezelf een beetje vies worden en dacht: nou, verdomme, nu heb ik de mogelijkheid om fit te worden en dan ga ik me zitten aanstellen. Daarnaast ben ik gezond, voelde ik me oprecht lekker na een les en merkte ik dat ik steeds sterker werd.
Met m’n lichaam werd m’n motivatie dus ook steeds sterker. Het duurde op de dagen met de smokkelgedachte dan ook niet lang voordat ik weer op de mat stond voor Kasia. ‘Kom maar op’, dacht ik. Geen ontwijkend-yoga-gedrag meer, maar een perfect body met Kasia.
Anneloes Schohaus
