“Nog aan gisterenavond gedacht?”

“Jazeker.”

“Was echt een ongelooflijke ervaring. lieve Sophie.”

“Ongelooflijk nog wel.”

Hij deelt zijn reis, het wachten op Schiphol, ik krijg foto’s doorgestuurd en pas wanneer hij in het vliegtuig zit is het stil. ’s Avonds belt hij weer. Weer vertelt hij hoe hij baalt dat hij uitgerekend nu twee weken weg is.

Mij komt het uitstekend uit. Ik heb namelijk een afspraak met een plastisch chirurg. Ik sleep immers al een groot deel van mijn leven een E-cup met mij mee. En ik heb zo’n tabak van schouderbandjes die rode striemen achterlaten, minimizers, kleding die altijd knelt rond de bovenwijdte en de aandacht die dat dan weer automatisch trekt.

Hoewel ik een meester in camouflage ben geworden, belemmert het me op allerlei fronten. Nu volg ik op Insta al een tijd Woutervanderpot, dus niet Wouter of dokter van der Pot, nee Woutervanderpot en zo blijft hij heten. Een Nederlandse plastisch chirurg met, aan zijn voor- en na-foto’s te zien, toverskills. Hangende kinnen, treurige oogleden, plissé nekken, ze verdwijnen allemaal als sneeuw voor de zon wanneer hij met zijn scalpel zwaait. Ook zie ik een platte borstkas veranderen in een flinke hand vol en grote borsten naar bescheiden perky boobs.

Daarbij ziet hij er ook nog eens buitengewoon appetijtelijk uit. What a snack! Een paar weken geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken, gewoon gebeld en een afspraak gemaakt!

Op een mooie woensdagochtend stap ik dan ook zijn spreekkamer binnen. Ik heb tijdens mijn journalistieke loopbaan best wat indrukwekkende namen geïnterviewd en ben niet snel onder de indruk, maar wanneer ik oog in oog met Woutervanderpot sta, ben ik gewoon een beetje starstruck. Zijn tanden even wit als zijn doktersjas, een nonchalante fresh-out-of-bed-look, hij lijkt potdomme wel zo uit Grey’s Anatomy gestapt te zijn!

Ik leg mijn probleem uit en dan komt het onvermijdelijke: “Ontbloot je bovenlijf maar even.” Moet je dus op klaarlichte dag in je blootje laten zien waar je je juist het allermeest voor schaamt. Voor zo’n knappe vent.

Hij bekijkt mijn bovenwijdte aandachtig, knikt begrijpend en legt uit wat hij precies  gaat doen. “Waarschijnlijk houd je uiteindelijk een kleine C- of een B-cup over.” Man, man, dat zou wat zijn.

We gaan het doen! Ik kan de volgende dag voor opname bellen. Er is een wachtlijst van een paar weken. “Maar er valt weleens iemand uit toch?”, vraag ik ongeduldig. “Mag ik op de reservelijst?” Dat mag en het aftellen is begonnen.

’s Avonds belt Samir een beetje knorrig: “Er bestaat een kans dat het allemaal wat langer duurt dan twee weken. En ik wil je juist zo graag weer zien.”

“Ja joh, werk gaat voor het meisje”, troost ik hem.

“Jij nog wat leuks gedaan vandaag?”, vraagt hij zuchtend.

“Nee, niks bijzonders”, jok ik.

Sophie (58, pseudoniem) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen.

De volgende aflevering verschijnt zaterdag 25 april om 12.00 uur op LINDA.nl. Wil je de columns van Sophie nog gemakkelijker volgen, schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief. De nieuwe aflevering verschijnt vanzelf in je mailbox.