Die nacht ben ik om 1.00 uur thuisgekomen van een theatershow. Zodra ik dan in bed stap, gaan mijn oordoppen in. Kiki is op dit moment tien maanden op deze wereld en vindt het nodig gemiddeld acht keer per nacht huilend wakker te worden. Omdat Anne borsten heeft en ik (jammer genoeg) niet is het vooral Anne die dit treft. Zó erg, dat Anne op een gegeven moment nog maar 47 kilo weegt. Tijd dus om in te grijpen.

Vrienden raden ons een slaapcoach aan. Ik sta hier nogal sceptisch tegenover, vooral omdat ik nog nooit van zo’n type coach heb gehoord. Maar als ze me zouden vertellen dat elke avond de slaapkamerdeur van Kiki insmeren met Nutella haar van haar slaapprobleem zou afhelpen, zou ik meteen twintig emmers Nutella bestellen. Dús komt de slaapcoach.

Ze heet Suzanne. Suzanne vraagt bij haar eerste bezoek of Kiki altijd al zo slecht slaapt. Dit is niet het geval. Het is eigenlijk pas echt begonnen sinds we terug zijn gekomen van een vakantie met vier uur tijdsverschil. Suzanne stelt voor ons samen een strikt stappenplan op voor de komende twee weken. Het plan houdt in dat we, wanneer Kiki huilt, haar met woorden mogen troosten, maar dat we onszelf, per blokken van drie nachten, steeds verder moeten verwijderen van haar bedje. Totdat dat zó ver is dat we met een ‘shh’ vanaf de gang haar weer moeten kunnen laten slapen. Het hele plan draait vooral om consequent zijn.

Dat is een uitdaging, want laten we het erop houden dat – zonder namen te noemen – één van ons minder consequent is, en diegene heeft borsten. En zo kan het zijn dat ik eind mei 2018 om 03.42 uur wéér midden in Kiki’s kamer zit te luisteren naar haar gekrijs, terwijl mijn enige wapens wat sussende woorden zijn.

Ergens in diezelfde week haal ik samen met mijn wallen wat boodschappen bij de plaatselijke Deen. Als ik bij de groente- en fruitafdeling het onderscheid probeer te achterhalen tussen een reguliere banaan en de eco-banaan die op mijn boodschappenlijstje staat, spreekt een vrouw van rond de zestig jaar mij aan: “Dat is nou een banaan”.

In de veronderstelling dat haar opmerking een poging tot grap is, glimlach ik kort en antwoord met: “En dit is een supermarkt.” “Daar zul je wel niet zo vaak komen zeker?”, gaat ze verder. Omdat ik allergisch ben voor mensen met sterke vooroordelen reageer ik verder maar niet. Dat weerhoudt de vrouw er niet van om door te gaan: “Maar euh, hoe oud is je dochter nou eigenlijk?”

“Tien maanden”, zeg ik kortaf. “Oh, moeten jullie nog geen tweede dan?” Ik reageer met een blik die zonder moeite zou kunnen doden.

De volgende aflevering van Simon Keizers column verschijnt 7 april op LINDA.nl.