Als vader van 3 prachtige kinderen ben ik wel wat gewend, maar werkelijk niets haalt het bij de bevalling.

Ik maak wel eens het geijkte grapje ‘voor een vrouw is bevallen ook geen pretje’, maar inmiddels ben ik erachter dat dit welhaast profetische woorden blijken te zijn. Want voor een man is het baarritueel nog erger! (En ik weet dat nu zo’n beetje alle vrouwen die ooit gebaard hebben op de barricaden staan, maar ik vrees dat het bijna waarheid is).

Wij mannen zijn nogal praktisch en pragmatisch ingesteld. Wij lossen graag iets op door het op te lossen. Dit klinkt Cruijffiaans, maar het is wel zo. Als een vrouw liefdesverdriet heeft wil ze graag haar hart luchten en een aangeboden schouder. Mannen bieden dan meteen een lijst van vrijgezelle vrienden aan. Dat is de doe-aard van het beestje.. Maar bij een bevalling komt dit helemaal stil te liggen want een man kan dan helemaal NIKS. En met niks bedoel ik ook niks.

Nou ja, een man kan één ding wel: alles fout doen. Bij de geboorte van mijn eerste kind Klaas moest mijn vrouw Tessel overnachten in het ziekenhuis en moest ik van het medisch personeel onverhoopt naar huis met de afspraak dat mijn vrouw mij zou bellen op het moment dat de weeën zouden beginnen. ’s Ochtends om 06:30 uur werd ik gebeld dat ik naar het ziekenhuis kon komen, waarbij mijn vrouw benadrukte dat ik rustig aan kon doen omdat het niet zo’n vaart liep.

Toen ik twee uur en een kwartier later haar kamer binnen kwam wandelen met een kopje koffie in mijn hand was mijn zoon inmiddels bijna geboren. Sterker nog, hij had al bijna zijn eerste brommer en stemrecht. Ja, ja, ik geef toe: ik was een klein beetje te laat. En mijn Klaasje niet. Dus ik werd overvallen door schuldgevoel toen ik mijn vrouw vol in de bevalling zag en wat doet een man dan? Overcompenseren! Dus ik zette wat muziek aan, bood eten aan en dimde het licht. Allerlei acties die werden ontvangen met een hartgrondig: ‘Stop daarmee’.

Gelukkig vond ik eindelijk een nuttige invulling toen mijn vrouw zich naar de douche verplaatste, door met de douchekop op de rug van mijn vrouw te sproeien. Dat duurde al met al een minuut of 50 en wat ook weer niet hielp is dat ik na die 50 minuten vroeg of ze toch niet liever weer in bed de weeën wilde opvangen omdat ik een lamme arm kreeg. Bij de geboorte van mijn tweede, Molly, durfde ik helemaal niks meer, bang om alles fout te doen en heb ik zeer passief in een stoel gezeten.

Mezelf bewust van mijn inactiviteit had ik besloten bij de geboorte van mijn derde, Catootje, mij weer eens ouderwets nuttig te maken. Dit keer niet in het ziekenhuis, maar thuis. En dat resulteerde in het opruimen van onze voorraadkast tijdens de weeën. Niet echt liefdevol en betrokken, maar bij ons staan sindsdien wel de kattenbrokjes keurig gerangschikt.

Wij mannen willen veel, en bij stress en paniek willen we alles… maar we kunnen dus niks. Of mogen niks. (En dat gaat ten koste van onze mannelijkheid). Maar gelukkig krijgen we er na de geboorte veel voor terug van onze kinderen… Alleen kan iemand mij vertellen wanneer?

De volgende column van Sander Lantinga verschijnt 21 april op LINDA.nl.

Lees ook
Sander Lantinga brengt zijn favoriete collega Coen in verlegenheid