Stilletjes bereidde ik me al voor op de maatregel die premier Rutte zondag afkondigde: beperk je sociale contacten en blijf zoveel mogelijk thuis. Jongste zoon valt met luchtwegproblemen in de corona-risicogroep; thuisisolatie is voor ons de beste optie en met mijn werk prima haalbaar. Voor mijn relatie is het andere koek. Vriend Rob en ik wonen tachtig kilometer uit elkaar. Heen en weer rijden kan, zolang je gedurende die route een soort sluis tussen beide voordeuren houdt. Maar wat te doen met mijn twee zonen (14 en 12) en zijn dochter (11), die ieder deels bij de andere ouder wonen, waar óók weer nieuwe partners en kinderen in het spel zijn?

Vorige week maandag kusten Rob en ik elkaar zorgeloos gedag. We hadden ons kinderloze weekend samen doorgebracht in zijn huis in Haarlem, zoals we dat om het weekend meestal doen. De weekends mét kinderen plannen we doorgaans gescheiden; drie sportende pubers met drukke sociale levens heen en weer slepen tussen twee steden is niet te doen. Geen probleem; we weten altijd nog wel een doordeweekse nacht te plannen samen. “Tot over een paar dagen”, zeiden we, en een seconde later was ik zijn straat uit. Niet wetende dat die snelle kus bij mijn auto de laatste in misschien wel heel lange tijd zou zijn.

Hoe ga je om met een gezin als het onze? Mijn zonen gaan om het weekend en doordeweeks een dag naar hun vader. Robs dochter verblijft de helft van de tijd bij haar moeder. Allebei onze exen hebben op hun beurt nieuwe partners, met kinderen. Ons kleine ‘kringetje’ is een olievlek, waarin één corona-besmetting verder kan reiken dan we kunnen overzien.

Rob neemt de nieuwe maatregelen zondag aanvankelijk nog luchtig op, maar begrijpt mijn besluit tot thuisisolatie. “We hebben Facetime”, zegt hij monter. “En telefoonsex”, knipoog ik er achteraan – maar voel een steen in mijn maag. Ook mijn ex handelt kordaat. Als partners waren we dan misschien geen match; als het aankomt op praktische zaken rond de kinderen, zijn we het – kleine irritaties daargelaten – altijd eens. “Ik zie mijn vriendin en haar kinderen voorlopig dus ook niet”, stelt hij. Wat een grap. Acht jaar na de scheiding communiceren we nog altijd alleen over het hoogst belangrijke. En nu zitten we samen in deze ‘bubbel’.

Lees ook
LINDA.nl-hoofdredacteur Irene de Bel: ‘Iedereen die hoestte heb ik naar huis gestuurd’

Thuisisolatie is een relatief begrip, ontdek ik al snel. Als alleenstaande moeder komen de boodschappen volledig op mij neer. Net als de meeste wandelingen met de hond in mijn drukbevolkte Rotterdamse woonwijk. Wanneer die hond maandag ook nog ernstig ziek blijkt en in kritieke toestand wordt opgenomen in een dierenziekenhuis in Rijswijk, schend ik noodgedwongen alle corona-protocollen. Ik zie minstens acht dierenartsen en assistenten, met wie ik op een afstand waar het RIVM een hartverzakking van zou krijgen, mijn hond geruststel.

Wanneer Rob en ik elkaar dinsdagochtend spreken, amper twaalf uur na de grote toespraak van Rutte, weten we het even niet meer. Als we in Nederland deze brand gecontroleerd laten uitwoeden, en driekwart van de bevolking besmetting moet doormaken, kwellen we onszelf nu dan niet onnodig? Living Apart Together voelde nog nooit zó letterlijk. Wat als één van ons ziek wordt, wie verzorgt ons dan? En vooral: liefde is nog nooit zo belangrijk geweest. We hebben elkaar gewoon nodig. Toch: het estafette-effect dat onze co-ouderende, moderne gezinnen teweegbrengen, staat haaks op het protocol dat ik in mijn eigen huis zo strikt probeer te handhaven. Geen andere mensen in huis dan wij drie, alleen ik ga naar de supermarkt. De porties die ik extra kook voor mijn bejaarde buurman, hang ik na een belletje aan zijn voordeur, om met een rotgang weg te benen.

We weten het gewoon nog even niet. Robs dochter was ruim een week geleden koortsig met keelpijn; hebben we het virus niet al onder de leden? We bekijken het de komende tijd per dag, besluiten we. Via de telefoon. Wanneer de kinderen slapen.

Lees ook
Geen sex vanwege corona? Erotisch telefoniste Kelly weet raad