Dit najaar besloot mijn zoon dat hij lid wilde worden van de plaatselijke turnvereniging. Dat was nog niet vanzelfsprekend, want in ons stadje kunnen alleen meisjes op recreatief turnen. Bij het eerste mailtje dat ik eraan waagde werd ik verwezen naar de turnvereniging in één van de omliggende steden, waar ze wel turnen voor jongens hebben. Na mijn tweede mailtje werd overlegd en mocht hij een proefles doen. Na de proefles mocht hij blijven. We togen naar de Decathlon en schaften een roze turnpakje aan. Haar in een staartje en geen vuiltje aan de lucht: dit jongetje kan meeturnen met de meisjes.

Ook de vraag in welke kleedkamer hij zich moet omkleden voor de schoolgym, kwam weer aan de orde. De juffen vroegen het hem zelf en hij koos voor de meisjes. Vorig jaar had ik er nog op aangestuurd dat hij zich bij de jongens zou omkleden. ‘Waarom wil je bij de meiden?’, vroeg ik hem. ‘Omdat de jongens altijd zo haasten en dan ben ik als laatste klaar’, zei hij. Dat leek me geen goede reden.

Inmiddels heb ik de discussie een beetje opgegeven. Zolang de meisjes er geen probleem mee hebben, vind ik het goed. Maar dat gaat niet altijd zo blijven. Kleine meisjes worden groot, en kleine jongens ook. Dit jongetje blijft niet eeuwig lijken op een meisje. En wat is dan wijsheid?

Gelukkig zijn er dappere mensen die goed over die vraag hebben nagedacht. Op initiatief van Thorn Roos de Vries werd onlangs in de Vondelgym van Arie Boomsma No gender in the gym georganiseerd. Een work-out om transgender mensen lekker te laten sporten zonder angst om uitgescholden of nagekeken te worden. En met de mogelijkheid om zich om te kleden in de kleedkamer van hun keuze. Hoe mooi is dat!

Jongens die lijken op meisjes, meisjes die lijken op jongens – ze moeten bevechten wat voor de meeste kinderen vanzelf spreekt. De angst van iedere ouder van een transgender kind is, dat men dat kind kwetst. Transgender kinderen voelen zich minder veilig op school en zijn vaker slachtoffer van pesten. In situaties waarin ze uit de kleren moeten, zijn die kinderen extra kwetsbaar.

Maar ik kan niet als een havik over hem waken. Ik kan hem zeggen dat hij prachtig is en dapper, ik kan voor hem bemiddelen en hem veel succes en plezier wensen. Maar wat ik uiteindelijk zou willen, is dat alle gymzalen zo relaxed zijn als ons plaatselijke gymzaaltje en de sportschool van Arie Boomsma. Zodat mensen als mijn zoon zich geen zorgen hoeven te maken of ze wel welkom zijn. Dat vergt nog wat emancipatie. Maar we komen er wel.

Lees ook
Jackie over hokjesdenken: ‘Bestaat er zoiets als een jeisje of mongetje?’