Dat valt toch tegen, zo’n thuisisolatie. We hadden ons er als redactie goed op voorbereid en we zijn gewend op afstand en volledig digitaal te werken, dus ik voorzag geen probleem. Maar wat vond ik het wennen om maandag iedereen alleen maar via videocalls of telefoon te kunnen spreken. De chatberichtjes waren niet bij te houden en het nieuws bleef maar binnen stromen. Ik liep de hele dag achter de feiten aan.

En natuurlijk wilde ik allereerst inventariseren hoe het met de gezondheid stond van iedereen. In een overzicht hou ik dagelijks bij wie er klachten heeft. Dat zijn er nu 21 van de 42, allemaal nog beginnende klachten of weer bijna beter. Ik weet wie er tot een risicogroep behoren en over hen maak ik me al weken extra zorgen. Ik bewaakte de redactie als een leeuwin haar welpen. Bij het geluid van een nies of een kuch sprong ik op. Diverse redacteuren en stagiaires die snotterden of hoestten, heb ik naar huis gestuurd. Hoest-shaming noemde de redactie dat lacherig.

Ook als gezin hadden we ons op deze situatie voorbereid. Mijn man en ik hebben zondag ons rommel-washok in de tuin omgetoverd tot een heus kantoortje. Daar kan dan ten minste een van ons ongestoord werken terwijl de ander aan de keukentafel probeert te werken in combinatie met de zorg voor onze twee kinderen.

En zelfs als straat hadden we ons voorbereid. In de afwachting van de scholensluiting, hadden we het in de buurtapp al over roosters om de kinderen les te geven zodat we om beurten konden werken. De kinderen van wie beide ouders in de zorg werken, dat zijn zes kinderen in totaal, zouden we bij verschillende buren onderbrengen. We waren er klaar voor.

Maar dan is het zo ver en merk je pas hoe heftig het is. Kunnen we de kinderen nog wel samen laten spelen? Ik snotter zelf een beetje en mijn man kucht al een paar dagen. Is het wel veilig dat artsen en verpleegkundigen die we zo straks hard nodig hebben, hun kinderen bij ons onderbrengen? Hoe gaan we zorgen dat we elkaar niet besmetten? Mijn man behoort bovendien tot een risicogroep. Hoe gaan we voorkomen dat het coronavirus niet uit het ziekenhuis via de kinderen alsnog hier in huis komt?

Niemand weet het. Corona is te nieuw om alle vragen met zekerheid te kunnen beantwoorden. We besluiten in overleg met de dokters dat de kinderen wel nog gewoon samen buiten mogen spelen. De kans dat zij klachten krijgen van corona is zeer klein en buiten is de kans op besmetting ook kleiner, zeker als het een beetje waait. De kinderen mogen alleen in hun eigen huis naar binnen, en de kinderen van onze zorghelden ook bij het huis waar ze worden opgevangen. Er zijn wetenschappers die nu denken dat kinderen wellicht toch een rol kunnen spelen in de verspreiding van het virus, dus de volwassenen houden andermans kinderen op twee meter afstand. Zodra ze binnen komen, wast iedereen direct hun handen.

Zo begon ik mijn dag met vijf kinderen aan de keukentafel. Ze kregen allemaal een eigen glas waar ze hun naam op mochten schrijven. Ik heb ze zo veel mogelijk buiten laten spelen. Het was al hectisch genoeg om te werken en ondertussen vijf kinderen op afstand onder je hoede te houden. Maar de kinderen vonden het een goede dag. Morgen gaan we voor het volgende level en halen we hun thuiswerk op school op.

Lees ook
Liveblog coronavirus: Limburgse ziekenhuizen dicht voor bezoek, Maastricht UMC uitgezonderd