Sofie (40) zit samen met haar man Dick (45) en dochters Annabelle (9) en Justine (6) in thuisquarantaine. Voor LINDA.nl houdt ze een dagboek bij van hun weken in isolatie.
Vandaag gaat het gezin eindelijk weer naar buiten, maar dat voelt opeens best onwennig.
De kinderen rennen voor ons uit als kalveren die voor het eerst de wei in mogen. De quarantaine is opgeheven en we mogen naar buiten. Om het zekere voor het onzekere te nemen, mijden we nog een paar dagen sociaal contact maar we zijn er doorheen. Mijn man, de kinderen en ik hebben het coronavirus doorstaan.
De opluchting betreft vooral mijn man. Hij heeft een kwetsbare gezondheid en ik hoor en lees steeds meer over gevallen van jonge mensen die op de IC belanden. Het was één grote rollercoaster en het lijkt wel alsof we nu pas beseffen wat er allemaal gebeurd is.
Ik post een brief, voor de zekerheid nog uit een plastic zakje nadat ik hem een nacht buiten heb laten liggen, en kruis twee mensen. We stappen alledrie meters naar achteren, moeten lachen en passeren elkaar. In de auto merk ik dat ik zweet en dat mijn hart bonst. Vreemd.
Als we in het bos komen zijn de meiden niet te houden en we hobbelen als twee bejaarden achter hen aan. De conditie van de dames is duidelijk minder achteruit gegaan dan die van hun ouders. Ondertussen bespreken mijn man en ik de toekomst. Ik ben als zelfstandige in het onderwijs mijn inkomsten kwijt, maar ook nog niet fit genoeg om én de meiden les te geven én een online lessendienst op te zetten of zoiets.
Lees ook
Sofie’s dagboek dag 15: ‘Blijkbaar heb je tijd en verveling nodig om echt tot spelen te komen’
Eenmaal weer thuis ga ik naar bed. We zijn er doorheen, maar we zijn er nog niet. Het waren onzekere weken, we komen er wel weer bovenop, maar de toekomst is ook onzeker. Terwijl de oudste een regenboog schildert voor achter het raam, vraagt de jongste of ze ’s avonds een uur eerder naar bed mag. De boswandeling heeft er bij haar ook ingehakt.
Twaalf uur later staat ze fris als een hoentje weer naast haar bed. Ze heeft haar nieuwe voorjaarskleren aan die we nét voor de quarantaine gekocht hadden. De afgelopen weken hebben de dames alleen maar in hun oude joggingpakken gelopen en nu danst ze door de kamer om haar broek en rokje te laten zien. Als ik haar zie dansen weet ik één ding zeker; het komt goed.
