Dat appt chef Madelijne me als we het hebben over columnideeën. Ze legt de vinger op de gevoelige plek. Want ja, ik heb gevoelens bij de feestdagen en single zijn, maar waar ik nog meer bij voel is het schrijven over vrijgezel zijn. Want een stukje optekenen over het feit dat ik geen relatie heb vind ik veel te eng. En dat is eigenlijk gek, over persoonlijke onderwerpen schrijf ik normaal met gemak, maar hierover niet. En dat komt denk ik doordat ik me ervoor schaam dat ik vrijgezel ben. En dáár schaam ik me ook weer voor. Dubbel schamen dus. En dat is funest voor schrijfinspiratie, kan ik je vertellen.

Alles wat ik over het onderwerp schrijf, vind ik al snel klinken als gezeur. Misschien wel omdat we in een maatschappij leven waarin je als single toch vooral HAPPY moet zijn. En alles wat niet binnen het bejubelen van het single-leven valt, met opgetrokken wenkbrauw wordt onthaald. Het lastige vind ik dat de kwestie een sociaal geaccepteerd onderwerp is waarnaar we elkaar vragen. En zo wordt het dus iets dat je met mensen bespreekt die buiten de schil van goede vrienden vallen. Mensen die maar een stukje van je zien en op basis daarvan oordelen vellen en hun mening geven.

Lees ook
Huren of kopen, als ZZP’er pist Marjolein sowieso naast de pot

Er zijn dan vier soorten reacties mogelijk. Allereerst is er de ‘het ligt aan jezelf’-variant. Dit is er één waarbij mensen denken je een compliment te geven. “Hey, hoe kan het nou dat je geen vriend hebt? Je bent zo leuk.” Nou, geef daar maar eens gevat antwoord op. Je verzandt snel in het opnoemen van mogelijke redenen. Waarna je vervolgens, tegen wil en dank, in een psychotherapeutisch gesprek belandt dat je eigenlijk helemaal niet wil hebben met iemand die je net op een verjaardag hebt ontmoet. In het compliment zit onbewust de tweede vraag verscholen: wat is er mis met je? Nu weet ik: mensen vragen het omdat ze willen helpen en je een relatie gunnen. Maar achter hun goedbedoelde woorden zit ook andere boodschap, een ‘als je dit wél of dat níet zou doen, dan…’

Alle ’tips’ en ‘positieve feedback’ die ik de afgelopen jaren op mijn single-schap vergaarde, zijn onder mijn huid gaan zitten. Ze deden me twijfelen aan mezelf, of ik wel leuk genoeg was. Zou ik inderdaad wat meer van mezelf moeten afbijten, kleed ik me echt te opvallend, zijn mijn twee witharige katten heus afschrikwekkend? Maar zelftwijfel opbiechten is al helemaal een slecht idee.

En zo komen we bij de derde reactie: “Houd je wel van jezelf?” Want als single moet je ontzettend van jezelf houden, tot het vermoeiende aan toe. Zelfliefde is populair, zéker als single word je ermee om de oren geslagen. Want je kunt niet van een ander houden zolang je niet van jezelf houdt. Zelfliefde is de toegangspoort tot romantische liefde, ja. Ik zou graag de wedervraag willen stellen hoe het dan zit met al die mensen die een relatie hebben. Ik kan me niet voorstellen dat die allemaal van zichzelf houden.

Lees ook
Hanneke zoekt via Twitter een man voor kerst en krijgt stortvloed aan reacties

Tot slot nog de reactie waar ik altijd de meeste schaamte bij ervaar. De: “Oh, ik heb nog wel een achterneef die vrijgezel is.” Ook weer: met de beste bedoelingen. Ik weet het. Maar ik voel me op dat soort momenten als een koe in een koehandel. Vaak ook omdat de enige overeenkomst tussen mij en de aangeprezen persoon is, is dat we beiden single zijn.

Vorig jaar had ik een jaar lang een relatie. Dat was een heerlijk rustig jaar. Want niemand vroeg me na te denken over mezelf en of ik wel genoeg van mezelf hield. Vorig jaar vierden we samen Sinterklaas, zette ik de kerstboom op met twee bonusdochters en hoefde niet na te denken wat ik in godsnaam met Oud en Nieuw zou doen.

Dit jaar ben ik weer single. En met de feestdagen denk ik extra aan die van een jaar geleden. Vorig jaar samen, nu alleen.