‘Ik kan het niet meer aanhoren’, verzuchtte mijn man afgelopen week tijdens het ontbijt, toen we het dagelijkse nieuws van president Donald Trump doornamen.
Sinds vrijdag 13 maart leven mijn man en ik, samen met ons hondje Louie, in (vrijwillige) zelfisolatie in Washington DC. We zijn daar mee begonnen naar aanleiding van alle alarmerende berichten die we vanuit Europa zagen en hoorden, ook al was toen in Amerika nog geen groot alarm geslagen.
In eerste instantie werden we voor gek verklaard en werd ik zelfs uitgelachen toen ik met twee grote zakken hondenvoer naar huis liep. “Denk je dat je voorlopig genoeg eten hebt voor dat beest?”, lachten twee vrouwen, die met hun kinderen in de speeltuin tegenover mijn huis zaten. Wat stelde ik me, in hun ogen, ontzettend aan. “Zolang de overheid ons niets oplegt, blijven wij gewoon ons leven leiden”, bitste een van de dames naar mij. “Dat zogenaamde virus is niets meer dan een griepje.”
De tekst gaat verder onder de foto.
En nu zijn we zeven weken verder. We zitten nog steeds thuis, zijn gelukkig gezond en kunnen nog altijd doorwerken. Missen we onze familie en vrienden? Natuurlijk, maar als expats zijn we er ook aan gewend om hen niet op dagelijkse basis te zien. Komen de muren soms op ons af? Uiteraard, maar als ik dan denk aan mijn nichtje Pantea, die in Nederland tropenjaren maakt op de intensive care als hulpverlener, slik ik die gedachten heel snel weer in.
De tekst gaat verder onder de foto.
Als je, zoals wij, van huis uit gewend bent aan het Nederlandse zorgstelsel, is het schrijnend om te zien wat zich hier afspeelt. Waar een ziektekostenverzekering voor ons heel normaal (en zelfs verplicht!) is, is dat in de Verenigde Staten niet zo. Een uitkering aanvragen is voor ons ook niets vreemds, maar wanneer je hier je baan verliest heb je geen vangnet. En kun je dus van de ene op de andere dag zomaar op straat belanden. Zonder zorg, geld en dak boven je hoofd.
Met inmiddels ruim 22 miljoen werklozen en onderling zeer verdeelde staten, worden de zorgen hier met de dag groter. Waar de ene staat niet kan wachten om weer ‘open’ te gaan, worden de regels in een andere staat juist weer aangescherpt. Hier in DC geldt de ‘stay at home order’ sowieso tot 15 mei en daarna wordt verder beslist.
Ondanks het feit dat alles goed met ons gaat, is het soms moeilijk om de moed erin te blijven houden als de president van dit land ‘sarcastische grapjes’ maakt over het injecteren van desinfecterende spray. Die vervolgens ook nog serieus genomen worden door zijn achterban. Zozeer zelfs, dat het bedrijf Lysol via een officieel statement liet weten ‘vooral niet hun producten te drinken of injecteren’.
Dus toen mijn man verzuchtte dat hij het allemaal niet meer kon aanhoren, keek ik met een schuin oog naar de klok. Het was 5 over 8 ‘s ochtends. Ik vroeg me toen af: is dat te vroeg voor een shotje desinfecterende spray?
Lees ook
‘De corona-expert van het witte huis steelt dagelijks de show met… haar peperdure sjaaltjes’
