Carol en de trein. Het begon toen ik naar de middelbare school ging. Van die dagen waarop je met drie treden tegelijk, naar adem snakkend die trap naar het perron op rende om halverwege de bekende ‘diiiiing doooong’ te horen. En dan wist je eigenlijk al dat van de vier sporen op dat hele station, de kans vrij groot was dat die mededeling die daarop volgde over jouw trein ging. Of wanneer we ongeduldig in een stilstaande trein zaten te wachten en dat dan eindelijk de verlossende mededeling “We wachten nog op de machinist”, volgde. En dat je dan ineens iemand met een blauwe pet en een knalrood hoofd over het perron zag sprinten.

Lees ook
Geen rechtstreeks treinverkeer tussen Den Haag en Utrecht tot maandag

Het werd niet beter toen ik ging studeren. Bijna dagelijks bleef mijn trein net voor Utrecht Centraal stilstaan, zodat ik een uitstekend uitzicht had op mijn aansluiting die, zo leek wel, extra langzaam het station uitreed. Of toen ik ging werken, en inmiddels mijn OV-studentenkaart had ingeleverd, zodat ik nu zelf kon betalen voor mijn vervoersbewijs dat elk jaar duurder werd. Dat komt dan extra hard aan. Ik overdrijf niet als ik zeg dat van elke tien keer dat ik de trein nam, ik zeker acht keer vertraging had. Stond ik daar weer op het deprimerende, tochtige station Weesp, omdat mijn treinen wederom niet lekker samenwerkten.

Toen ik oud genoeg was om auto te rijden, riep ik altijd heel principieel dat auto’s slecht voor het milieu waren en dat ik daarom geen rijbewijs nodig had. Ik heb dat echt geprobeerd vol te houden, maar na jarenlange treinellende heb ik met gierende banden mijn rijbewijs binnengehaald en de files omarmd.

Lees ook
Bye bye boze boer: ‘Ik ben echt even helemaal klaar met boeren’

Maar goed, los van mijn persoonlijke treinfrustraties, is reizen met de trein over het algemeen niet aantrekkelijk. De prijs alleen al. Ik denk dat een gemiddeld gezin zodanig schrikt van die tarieven, dat ze niet weten hoe snel zij weer richting hun stinkende, milieuvervuilende, maar veel goedkopere Dieselauto moeten rennen. Al die dappere forensen die dagelijks het sardienen-in-blik-gevoel ervaren, de verpletterende lucht van ongewassen, friet snaaiende medepassagiers inademen, of al die goedgelovige reizigers die denken dat vallende herfstbladeren of twee centimeter sneeuw in de 21ste eeuw nog legitieme excuses zijn om het hele treinverkeer overhoop te gooien. Voor deze groep heb ik het diepste respect, echt.

Klimaatverandering valt niet meer te ontkennen en stikstof zou geen probleem meer hoeven zijn, als we vaker de trein kozen in plaats van de auto of het vliegtuig. Diep vanbinnen hoop ik daarom dat het reizen met de trein ooit zo aantrekkelijk wordt als in Duitsland. Dat we, net als de Duitse treingebruikers, al zuchten en steunen wanneer de trein een minuut te laat vertrekt. Laten we 2020 mooi beginnen met een intensief uitwisselingsproject tussen medewerkers van Deutsche Bahn, NS en Pro-Rail. Ik ben voor!