Nog 27 dagen tot aan de verkiezingen hier in de Verenigde Staten. Inmiddels kan dat zelfs de grondigste politiek-hater niet zijn ontgaan. Dit is de derde keer dat wij de verkiezingstijd in dit land van dichtbij mogen meemaken. De eerste keer woonden we aan de Oostkust, waar het gros van de kiezers geregistreerd staat als Democraat en de aanzienlijk kleinere groep Republikeinen meestal liefdevol gedoogt.

Ik vergeet nooit meer hoe mijn dochter, toen vier, mij toefluisterde dat de vader van een kindje in haar klas Trump-aanhanger was. Dat fluisteren was niet nodig geweest, want de halve school had dit ‘afwijkende’ stemgedrag allang schouderophalend of grinnikend opgemerkt. De milde storm van verontwaardiging was dus na een dag alweer gaan liggen. Het leven in de grote stad gaat immers dag en nacht door.

Onze etentjes met katholieke, traditionele en Republikeinse vrienden waren altijd gezellig. We wisten al lachend en wijn drinkend onderwerpen als abortus, het homohuwelijk en healthcare te vermijden. Dat lukte echter niet iedereen. Het verhaal waarbij andere vrienden, overtuigde Democraten, logeerden in het buitenverblijf van hun Republikeinse vrienden, zal me altijd bijblijven. De gastvrouw ontplofte tijdens een iets uit de hand gelopen gesprek over politiek. Het was al laat, teruggaan was, na die vele glazen excellente wijn, echt geen optie meer. Zwijgend staarde iedereen ongemakkelijk voor zich uit, totdat de gastheer zijn vrouw subtiel meedeelde dat hij wel zou afruimen. De volgende dag scheurden onze vrienden in alle vroegte, vreselijk opgelucht, maar wel een vriendschap armer, terug naar de stad.

Tijdens een etentje vertelde een andere vriendin bij het dessert dat zij en haar echtgenoot een wapen hadden aangeschaft. We vroegen haar waarom. Ze woonden namelijk in een volledig met camera’s en tot de tanden bewapende bewakers beveiligde villawijk. Haar antwoord was simpel: ‘zelfbescherming’. Deze vriendin was vroeger overtuigd Democraat. Maar, zo vertelde zij, Obama en zijn betaalbare gezondheidszorg hadden haar van haar geloof gebracht en doen besluiten het Tweede Amendement (het recht om een wapen te bezitten voor zelfbescherming) te omarmen. Nog voordat het toetje op was, hadden we het gesprek over een andere boeg gegooid. De vriendschap overleefde, maar begrijpen deden wij het, met onze Europese mindset, geenszins.

Ook hier aan de Westkust kun je op basis van alle hand in hand lopende mannen of vrouwen, vrolijke regenboogvlaggen overal, talloze Biden-Harris en Black Lives Matter-posters op ramen, auto’s, shirts en mondkapjes, wel raden bij welke partij hier de voorkeur ligt. Maar dit jaar is het anders, gespannen. Ik zie bezorgde blikken en er vallen veelzeggende stiltes als we het over de mogelijke verkiezingsuitslag hebben. Want in dit jaar dat tot nu toe in geen enkel opzicht lijkt op wat we hadden verwacht of zelfs gehoopt van dit kersverse decennium, is het niet alleen maar spannend wíe straks gaat winnen. Het is nu vooral spannend hoe de verliezers hun verlies na 3 november gaan nemen. Dát is nu vooral het onderwerp dat, omwille van de goede sfeer, maar even wordt vermeden.

Lees ook
Columnist Carol Rock over Michelle Obama: ‘Nu willen we allemaal Michelle worden’