Het was een koude avond in januari, of misschien was het al nacht, die details zijn me twintig jaar later ontgaan. Ik zat in een kroeg, het was in mijn Southern Comfort-tijd. Die avond had ik er veel te veel op. Daar was hij, lang, knap en hij kwam recht op zijn doel af. Mijn toekomstige man. Daten in 1998. Het was zo simpel.

De keren dat ik in de vorige eeuw met een potentiële echtgenoot afsprak, was ik vrij meedogenloos. Meestal was het vonnis na tien minuten al duidelijk. Die onweerstaanbaar knappe jongeman die aan al mijn hoge eisen voldeed, maar “een 7upje” bestelde in de pizzeria en vervolgens woest de korsten van zijn pizza Hawaii af begon te snijden. Anno 2019 had ik mezelf dat pijnlijke etentje kunnen besparen. Dan had ik op zijn Tinderprofiel al kunnen lezen dat hij van Pizza Hawaii hield. Zijn nummer belandde op de stortbak van de wc, naast alle andere nummers van jongens die mijn huisgenote en ik hadden afgewezen. En door.

Lees ook
Carol over rapper T.I.: ‘Als je wilt weten of een vrouw nog maagd is, vraag het dan’

Op mijn leeftijd beginnen leeftijdgenoten her en der aan een tweede relatie. Dan moet je op een gegeven moment toch weer aan het daten. Die verhalen die daaruit voortkomen, vind ik ronduit fascinerend. Toen ik mijn wederhelft leerde kennen, hadden we nog niet eens touchscreens, laat staan dat ik hem naar links of rechts kon swipen. Dat ik daar nu dus niks van begrijp, dat swipen, bleek toen ik op het Tinderprofiel van een vriendin mocht meekijken. “Niet naar rechts swipen”, probeerde ze nog, maar het was al te laat. Ik had in al mijn onhandigheid een onbedoelde match veroorzaakt.

Laatst stuurde iemand een profiel door van een jongen die ooit ook op die stortbak van ons was beland. Hij was op zijn dertigste nog steeds niet toe aan iets vastigs, ik had rammelende eierstokken en dus geen geduld voor zijn getwijfel. Kennelijk is hij er 25 jaar later nog steeds niet uit wat hij precies wil. Op de bijbehorende foto zag ik een man wiens ‘swag’ en haargrens keihard op hun retour waren en zijn ooit zo mooie ogen straalden pure wanhoop uit. Of al die forty-something vaders, die zich drie maanden na de scheiding alweer parmantig in het digitale datingcircuit storten. Overmoedig door al dat vrouwelijk schoon dat zij ineens weer tot hun beschikking denken te hebben, storten zij zich op twee, drie Tinderdames tegelijk. Want stel dat pappa in zijn kinderloze week zin heeft in een avondje ‘je-weet-maar-nooit-waar-het-schip-strandt’, dan is er altijd een Tinderdate beschikbaar.

Lees ook
Carol over eenzaamheid: ‘Wij laten onze familie nooit in de steek’

Singles Day was afgelopen maandag. Ik dacht dat het ging om die fikse kortingen die mij tijdens het online shoppen tegemoetkwamen. Al gauw had ik door dat het om een internationale vrijgezellendag ging. Ik hoop oprecht dat Cupido’s pijlen die dag de ene match na de andere bij elkaar hebben geschoten.

Oh, en al die Tinderende mannen wil ik vooral adviseren zichzelf eens echt kritisch te bekijken. Want nee, je hebt niet de eeuwige jeugd. En ja, zelfs op die zorgvuldig geposeerde profielfoto is die onderkin zichtbaar. En playing hard to get als je 48 bent, is echt heel kinderachtig en zonde van de tijd.