‘Laat eens zien dan wat er allemaal op Tinder zit!’, vraagt mijn vriendin C. enthousiast terwijl ze mijn telefoon bijna uit mijn handen grist.
“Joh, ’t is allemaal niks. George Clooney zit er echt niet op,” help ik haar uit de droom.
‘Laat eens zien dan wat er allemaal op Tinder zit!’, vraagt mijn vriendin C. enthousiast terwijl ze mijn telefoon bijna uit mijn handen grist.
“Joh, ’t is allemaal niks. George Clooney zit er echt niet op,” help ik haar uit de droom.
Het is echter tegen dovemansoren. Ze wil zelf zien wat de zomercollectie qua mannen te bieden heeft. Ze bladert wat door: “Wat bedoelen ze met ‘open minded’?” “Dat heeft meestal met seks te maken,” antwoord ik, “of ze zijn getrouwd of ze willen een trio. Zoiets.”
“Swipe naar rechts!”, juicht C, “Kijken wat deze precies bedoelt!”
Ik doe haar het plezier en we hebben direct een match. “Als hij niet reageert voor jij weg bent, hef ik de match op,” waarschuw ik. We hoeven echter niet lang te wachten. We hebben de chips en wijn nog niet aangevuld, of hij stuurt al een bericht: “Hey mooie dame. Wat een heerlijke match.”
We zitten al direct in de sensuele zone. We chatten wat heen en weer en al snel blijkt wat hij met ‘open minded’ bedoelt. Meneer wil graag naar een parenclub. En het woord zegt het al, je komt er alleen in tweetallen in. Als man alleen mag je niet naar binnen, een vrouw alleen meestal wel.
“Ben jij weleens in een parenclub geweest?’ vraagt hij.
“Jazeker,” antwoord ik. En daar lieg ik niets mee.
In het begin van mijn journalistieke loopbaan werkte ik voor een groot mannenblad. Daar deed ik allerlei reportages. Ook over een parenclub. Drie weekenden achter elkaar bezocht ik met een mannelijke collega diverse etablissementen waarin publiekelijk sex werd bedreven.
Een daarvan was een kasteel ergens beneden de rivieren. Het was lastig te vinden in het pre-navigatie tijdperk. Gelukkig zagen we een boertje langs de weg fietsen en vroegen hem beleefd de richting.
Maar bij het horen van de naam van het kasteel, reageerde hij als door een wesp gestoken. “Scheer je weg, stelletje viezeriken!”, raasde hij. We maakten ons onverwijld uit de voeten.
Na wat bospaden afgeslingerd te hebben stonden we voor de deur van het Kasteel der Zedenloosheid. Er werd opengedaan door een man die niets anders droeg dan een groen Lacoste shirt. Zijn eikel piepte er vrolijk onderuit.
“Haaai. Welkom. Ik ben Gert,” en vervolgens legde Gert-zonder-broek ons de spelregels van de parenclub uit: heren niet klaarkomen in het zwembad, hand opsteken als je iets niet wil en geen gewone kleding aan. Het was sexy lingerie of naakt.
Ik weigerde om daar in mijn blote kont rond te lopen. Dus mijn ‘superspy’ outfit was een bustier, jarretelles en daarover een zwarte doorschijnend negligé. Dat vond ik bloot zat.
Het was al een gezellige drukte in de grote zaal. Een volle bar en een lang buffet met hapjes. Enkele heren prikten daar al vrolijk een vorkje terwijl hun edele delen boven de ossenworst en kaas zwabberden. Ik had geen eetlust meer.
Het publiek was vrij eenzijdig. Erg veel wandmeubel-meubelboulevard-op-Tweede-Paasdag-types. Ook veel Van Haren schoenen die ik door de lucht zag zwaaien vanaf het levensgrote matras in het midden van de zaal. Daarop vond de orgie plaats. Het was een komen en gaan op het ligbed van minstens tien bij tien meter.
We besloten een detour te maken door het kasteel en kwamen in verschillende zalen. Waaronder de ‘gym’. Er stonden allerlei gymnastische toestellen waar je seksueel op kon recreëren. Een schommel, een paar ringen waarop net een mevrouw heen en weer zwierde. Bloot. In elke ring een been. Elke slinger bood een royale inkijk in haar vagina. Er stond dan ook een groepje mannen op het juiste punt van het uitzicht te genieten.
In het volgende vertrek stonden denk ik wel twaalf gynaecologen-stoelen op rij. Het was er een drukte van belang. Dames in de beugels, de heren ervoor. Soms stond er een kleine wachtrij voor een stoel, waar netjes op de beurt werd gewacht om zich uiteindelijk te goed te doen aan de vrouw in kwestie. Rollen wc-papier om na het hoogtepunt een beetje te redderen.
Weer terug aan de bar raakten we al snel in gesprek met een stel. Het bleek de plaatselijke warme bakker en zijn vrouw. Het waren een beetje de dorps-celebrities. Vooral de vrouw was reuze spraakzaam. Er kon geen wilde sex vanavond plaatsvinden want ze had net een piercing in haar clitoris laten zetten.
Of we hier vaker kwamen? Nee? Eerste keer? Oh, dan moest ik echt op de maandelijkse woensdag-vrouwenavond komen. Dan was er een zogenaamde slavenmarkt. Minsten twintig mannen stonden dan op het podium en vrouwen mochten bieden. Degene die het meeste bood, mocht de ‘slaaf’ van keuze meenemen.
Uiteraard stonden de ‘slaven’ daar op vrijwillige basis en bleef alles binnen de kasteelmuren. Je mocht hem niet mee naar huis nemen. “Vorige keer stond er een bij…”, zei de bakkersvrouw met een veelbetekenende blik, “die had er een die was zooo..” Ze liet haar hand van boven af naar beneden over de halveliterfles Pellegrino glijden. “Poepoeh,” antwoordde ik, “dat is een flinke jongen.”
Uiteraard wil ik er tegen mijn match niet verder over uitweiden, maar zijn enthousiasme dat hij een vrouw had gevonden die ogenschijnlijk in is voor zo’n orgastisch avontuur, is overweldigend.
Hij chat dat het een lieve lust is. Dat de vrouw des huizes niet in is voor stoute avonturen, terwijl hij zo snakt naar woeste sex in clubverband, zo biecht hij op. “Het is mijn droom om met zo’n sexy vrouw als jij naar een parenclub te gaan.”
Ik vertel hem dat ik liever uit eten ga, bedank hem voor de interesse en ontmatch dan resoluut.
Ik hoef niet open en bloot genomen te worden met een paar geile toekijkers en een stapeltje wc-rollen naast me. Een trio vind ik al te massaal. Mijn minnaars one-man-show is meer dan genoeg.
Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 3 september om 20.00 uur op LINDA.nl.
*Sophie is niet haar echte naam