Om 13 uur precies (hoe kan het ook anders?) stuurde onze platenbaas ons het verlossende appje: ‘Heel blij en trots op deze tiende nummer één positie’. Inderdaad, het is de tiende (!) keer dat het ons is overkomen. Wat me opvalt, is dat men dat kennelijk normaal is gaan vinden. Waar we voorheen nog wel eens wat uitbundige reacties van vrienden kregen, wordt het nu zo’n beetje ter kennisgeving aangenomen: ‘Nummer 1, o ja? Mooi, man. En ga je nog wat leuks doen dit weekend?’

Maar juist déze is er voor ons eentje om in te lijsten. Het is een album waarmee we ergens een groot risico namen. Het motto ‘never change a winning team’ gooiden we voor één album overboord. Geen reguliere Nick & Simon-sound. Niet onze vaste producer. Niet onze vaste band. Niet de manier van schrijven die we gewend zijn. Niet de manier van opnemen waarmee we zijn vergroeid. Nee, het was precies het tegenovergestelde. En daarom erg spannend, om niet te zeggen: gewoon eng.

Ons doel was om te werk te gaan zoals onze helden Simon & Garfunkel dat vroeger hadden gedaan. Hoe staken hun harmonieën in elkaar? Welke typische akkoordwisselingen gebruikten zij? Hoe creëerden zij hun sound in de studio? Met welke apparatuur namen ze op? We dompelden ons volledig onder in hun aanpak om zo, beginnend met een blanco vel papier, tot nieuwe liedjes te komen. Met als grootste verschil dat die van ons Nederlandstalig zouden zijn. Op die manier zou het te allen tijde ‘Nick & Simon’ blijven.

Leuk bedacht. Maar dan de uitvoering. Man, man, man, wat kende ik een twijfels vooraf! Totdat de eerste schrijfsessie gaande was. Al snel kwamen we tot meerdere ideeën voor liedjes waarvan we meteen voelden: dit is raak! Dat zorgde voor een onuitputtelijke energie. Na een paar maanden hadden we achttien liedjes in totaal. Dat aantal moest worden teruggebracht tot twaalf.

Nick en ik waren zo eensgezind dat we onafhankelijk van elkaar tot dezelfde twaalf liedjes kwamen. Vervolgens bracht ons label Warner ons in contact met Jay Newland, een Amerikaanse producer met twaalf Grammy Awards achter zijn naam.

In drie lange Skype-sessies wisten we hem tot in detail uit te leggen wat we voor ogen hadden. Uit het feit dat hij muzikanten van wereldklasse wist te strikken voor ons project, bleek wel hoe serieus ook Jay dit avontuur nam. De opnames vonden plaats in de beroemde Jim Henson Studio’s in Los Angeles. Twee weken lang sleutelden we met een fantastische groep mensen aan onze twaalf liedjes. Het zijn voor altijd de mooiste twee ‘Nick & Simon-weken’ uit mijn leven.

En toen kwamen we terug uit die bubbel, terug in Nederland, waar we met ons team onze plannen begonnen uit te rollen. Corona sloeg toe. Data voor een geplande tour, gekoppeld aan het album, brachten we maar niet naar buiten. Album ook maar opschuiven? Moesten we het eigenlijk nu wel uitbrengen? Twijfels. Van alles spookte door onze hoofden.

Zat onze fanbase eigenlijk wel te wachten op ‘een ander geluid’? Moesten we niet júist in deze tijden vasthouden aan dat wat ze kenden? Houvast? Het antwoord op al die vragen kwam toen we met het programma Nick, Simon en Kees: Homeward Bound werden genomineerd voor de Gouden Televizier-Ring. Een groot deel van Nederland omarmt nog altijd, of juist opnieuw, het geluid van Simon & Garfunkel.

Uiteindelijk werd 6 november – Nicks verjaardag – de dag waarop NSG uitkwam. Een tsunami aan lieve reacties golfde over ons heen. Alle onderhuidse zorgen en stress bleken achteraf onnodig. Met als grootste bewijs de Album Top 100 van vrijdag 13 november 2020. NSG prijkte bovenaan. En ik zat in een hoekje te huilen.

Lees ook
‘Ergens heb ik zowel Gerry als het weekblad een les geleerd, geen dank’

Zanger Simon Keizer is getrouwd met Annemarie, vader van dochter Kiki (3) en schrijft op LINDA.nl maandelijks over werkelijk alles wat hij meemaakt in zijn leven.