De maatschappij verkeert momenteel in een staat waar we ons terecht druk over maken, vindt columnist Ginny Ranu. ‘De heersende verdeeldheid zorgt voor stilstand in plaats van progressie, want in de echokamers van sociale ‘communities’ is redelijkheid niet leidend’.
Het ego wel.
Als ik de bekritiseerde, maar o zo aantrekkelijke kwantummystiek mag geloven, draait alles in dit heelal om verbinding en zou dat een diepe betekenis aan ons bestaan moeten geven. Een idee dat terug is te voeren op de natuurkundige theorie dat fysische elementen elkaar nodig hebben om iets te behelzen. Zweefinterpretatie of niet; het is een mooie gedachte om zo urgentie aan samenwerking te verlenen, in plaats van conflict. Echter, maakt ons ego dat vaak wat lastig.
Een echokamer, wat ik zelf het liefst toxic community noem, maar beter bekendstaat als ‘(filter) bubbel’, is een – vaak – digitale ruimte waarin mensen met dezelfde opinie of visie elkaars meningen en vooroordelen continu bevestigen. Een weerkaatsend applaus. Zalig voor het ego! Voor we het weten baart het een waanidee, en sterft de redelijkheid. Wanneer er een discussie met de oppositie gevoerd moet worden, is het dan ook moeilijk nog objectief te zijn. Toegeven dat we fout zitten lijkt al helemaal absurd.
Wat is de waarde van opinie als men zich afsluit voor discussie? ‘Mijn waarheid is de enige waarheid’ heeft er nog nooit voor gezorgd dat we vooruitgang boekten. Er wordt geschreeuwd om gelijk te halen, waar we moeten luisteren om te begrijpen. Stilstand tot gevolg. Zonde van kostbare tijd, die we beter kunnen besteden aan het komen tot een oplossing.
Misschien moeten we het een en ander eens in perspectief plaatsen ook. Het ongekende privilege dat wij in dit ‘kutland’ genieten ligt mijlenver van de realiteit van vele anderen. Ondanks dat focussen we ons liever op dingen die we niet hebben en vinden we onszelf vaak maar zielig. Ik vind het kinderachtig en verwend. Vanzelfsprekendheid vergiftigd door ons ego. Altijd maar meer, meer, meer willen, in plaats van te beseffen wat we eigenlijk al hebben. Maar nee, méér privilege, méér gelijk.
Wanneer komt het moment dat we moegestreden zijn en we vooruitgang weer verkiezen, boven het voeren van eindeloze monologen gevoed door ego? Een oplossing komt er niet als we allemaal tegen een muur blijven kleppen. Bovendien: een mening is geen feit en niemand heeft altijd gelijk. Als we dat niet meer kunnen toegeven, dan sluiten we onszelf uit van progressie, maar dus ook van het gesprek.
Dat voelt een beetje als het noodgedwongen moeten achterlaten van een zwaargewonde soldaat, omdat het de groep vertraagt. Het verschil is dat mensen in een toxic community zichzélf in de voet schieten.
Ginny Ranu: 'Hey wappies, word zelf eens wakker!'
