Eens per jaar gaan in het zuiden des lands alle remmen los: met carnaval mag en kan álles. Ook qua ‘pekske’ kan het niet gek genoeg. Maar totale tolerantie is ook nu ver te zoeken.
Ik – Tim, 29 jaar en senior redacteur van LINDA.nl – groeide op in Limburg, waar ik afgelopen weekend terugkeerde om carnaval te vieren.
Mijn outfit was niet heel bijzonder, maar wel opvallend. Ik schraapte thuis wat kledingstukken bij elkaar die zich zouden lenen voor een verkleedpartij – toevallig (of niet) hadden die vrijwel allemaal panterprint. Tijgerknuffel om mijn nek, bandana erbij, hoog opgetrokken gestreepte sokken, roze legging: mal pakje compleet.
Nu al spijt van het feit dat deze foto online staat, maar zo zag ik er afgelopen weekend uit:
Ik zeg wel eens gekscherend dat carnaval de enige tijd in het jaar is dat je in Limburg in drag de straat op kunt en er complimenten voor krijgt. In die grap schuilt een kern van waarheid. Jarenlang hield ik, als ik een bezoek aan Limburg bracht, rekening met de kleren die ik aantrok.
Niet dat ik nou zulke heftige dingen draag. Maar aan de norm voor een klein dorp op het platteland voldoen ze ook niet bepaald. Daarom bleven mijn meest uitgesproken outfits lang in mijn Amsterdamse kast hangen. Tot ik wat jaren terug besefte dat dit onzin is. Was ik eindelijk uit die kast, hingen mijn kleren er nog in.
Ik voelde me dit weekend dus heerlijk op mijn gemak in m’n carnavalspakje. Ik had niet gedacht dat ik er opmerkingen over zou krijgen. Immers: met carnaval mag alles. Toch voelde een andere feestganger op het mannentoilet zich al vroeg op de dag genoodzaakt om tegen zijn vriend te zeggen dat hij op “een half wijf” stond te wachten, toen hij achter mij bij de urinoirs stond. Om daar, toen ik hem aankeek, aan toe te voegen dat ik “geluk had dat het 2019 is”.
Dat is goed, want dat betekent dat deze jongen wel beséft dat het 2019 is. Maar ondanks dat jaartal kwamen er zo her en der verspreid over het weekend nog wat opmerkingen. Heus niet genoeg om me uit de feeststemming te halen – kortzichtige opmerkingen vallen het hele jaar rond wel eens – maar wel frappant.
Mijn ervaring met verreweg de meeste carnavalsvierders is namelijk dat ze maar één ding willen: een geslaagd feestje, voor iedereen. Sterker nog: ik zat ooit bij een carnavalsvereniging, waar iedereen ontzettend lief was en haast niemand bekrompen opmerkingen uitte. (Een enkele uitzondering is er altijd, soit.) Waarom dan dit soort commentaar op iemands kleren, nota bene op een feestje waar níemand er ‘normaal’ uitziet? Wat normaal ook mag zijn.
Ik heb een heerlijk weekend gehad. Ik heb geen seconde wakker gelegen van de opmerkingen, al heb ik die vol ongenoegen verteld aan de vriendin met wie ik naar het zuiden was afgereisd. Maar twee dingen zitten me dwars.
Ten eerste: als je als “half wijf” bestempeld wordt als homoseksuele man, raakt dat vaak een van oudsher gevoelige snaar. In al die jaren voor ik uit de kast kwam, vroeg ik me vaak af of ik niet door de mand zou vallen. Was ik niet te vrouwelijk om voor hetero door te kunnen gaan?
Nu rijst dan ook de vraag: als ik hetero was, was mijn pakje dan oké geweest? Want blijkbaar ziet deze man aan mij dat ik dat niet ben. En misschien betekent dat dat het als man alleen acceptabel is om roze leggings aan te trekken, als het allemaal wél echt als grap bedoeld is.
Ten tweede: ik vind het een vreselijke discrepantie dat, terwijl er commentaar wordt geleverd op roze leggings, nog steeds talloze carnavalisten verkleed gaan als Aziaat, Native American of zelfs – ja, echt gezien – Afrikaanse muzikant. Volgens mij zouden die roze leggings in 2019 prima moeten kunnen – het hele jaar door als je dat wil – maar is het juist dít soort verkleedpartijtjes waarop gerust wat commentaar geleverd mag worden.
Lees ook
Tim (29) over Nashville-verklaring: ‘We zetten de klok niet stil, we draaien de wijzers achteruit’
Tim van Erp is 29 jaar en werkt sinds 2015 bij LINDA.nl, waar hij nu senior redacteur is. Hij groeide op in een klein dorp in Limburg, woont geruime tijd in Amsterdam en schrijft regelmatig columns over maatschappelijke – en meer dan eens LHBTI-gerelateerde – zaken die hem aan het hart gaan.
