De reanimatie van haar kind beëindigen, dat was voor de Amerikaanse moeder Morgan Christofferson een van de moeilijkste besluiten die ze ooit nam. En de vraag ‘hoeveel kinderen heb je?’ blijft een worsteling.
Zoontje Soren was pas veertien maanden oud toen hij overleed door een aangeboren hartafwijking.
Soren is het eerste kind van Morgan Christofferson (27). De zwangerschap verloopt uitstekend tot de twintigwekenecho. De echoscopist is lang bezig en kijkt vooral naar het hartje van de ongeboren baby. “Ik vond dat vreemd, maar dacht dat het erbij hoorde”, vertelt Morgan aan People. “Maar toen de echoscopist de kamer verliet, wist ik dat er iets mis was.”
De baby blijkt een hartafwijking te hebben, waardoor onder meer zijn longslagader niet gevormd is. Bij elke afspraak krijgen Morgan en haar man te horen dat het onzeker is of ze hun baby na de geboorte ooit mee naar huis zullen kunnen nemen. De artsen weten niet of hij zelf zal kunnen ademen.
Docent ontdekt hartafwijking bij Roos (26) tijdens studie verpleegkunde: 'Ik wilde jong en onbezorgd zijn'
Als Soren geboren wordt, kan hij tot verbazing van de artsen wel degelijk zelf ademen. Na twee weken in het ziekenhuis mogen Morgan en haar man hun kind mee naar huis nemen. Als Soren zes maanden oud is, moet hij aan zijn hart geopereerd worden. Die operatie gaat goed. Hij krijgt onder meer een kunstmatige longslagader. “Daarna ging het super met hem, tot hij ongeveer een jaar oud was”, vertelt Morgan.
Het jongetje heeft een hartkatheterisatie nodig, zo blijkt. Maar dan stopt Sorens hart opeens en moet hij gereanimeerd worden. Het jongetje wordt gereanimeerd, gaat aan de beademing en ondergaat een openhartoperatie.
Na 21 dagen aan de beademing kan Soren van het apparaat af en het lijkt weer goed te gaan. Maar even later stopt het hart van de eenjarige weer. Morgan: “Onze ergste nachtmerrie ontvouwde zich voor onze ogen. Dokters en verpleegsters stonden om Soren heen, en overal waren slangen, snoeren en medicijnen.”
De moeder vertelt hoe haar man en zij hun zoontje kusten en vertelden dat ze van hem hielden. “Direct daarna werden we weggeduwd, omdat zijn hart weer stopte. We stonden op de gang terwijl ze hem reanimeerden. We keken elkaar aan en wisten dat onze kleine jongen er niet meer was.”
Lisayra verloor haar baby en deelt eerlijk rouwproces: 'Kyan is mijn drijfveer voor alles'
“We besloten op dat moment dat de reanimatie mocht stoppen. Elke verpleegkundige en arts huilde met ons mee terwijl we hem voor de laatste keer knuffelden.”
Twee jaar later is het – logischerwijs – nog steeds niet makkelijk. Morgan probeert dingen te doen waar ze van geniet, terwijl ze rouwt. Inmiddels heeft ze nog een zoontje en is ze weer zwanger. De vraag hoeveel kinderen ze heeft, blijft lastig. “Vertel ik dan meteen over Soren of laat ik hem weg?”
Elke dag denkt ze aan hoe het zou zijn als Soren er nog was. “We hebben het idee dat hij er was om ons te leren hoe we nog intenser konden liefhebben. En hij heeft precies dat gedaan.”
'Rouw en afscheid nemen is voor iedereen anders, maar het gaat altijd om een stukje tastbaarheid'
