Mensen helpen zit Mariël Bogaerts (46) in het bloed. Deze week reed ze naar de Oekraïense grens om spullen te brengen, en nam ze twee moeders met kinderen (5, 13 en 19 jaar) mee naar het Brabantse Oss.
Daar konden ze bij een gastgezin terecht, vertelt Mariël aan LINDA.nl. “Ik kan dit niet alleen – om écht te kunnen helpen heb je meer mensen nodig.”
Toen de oorlog in Oekraïne begon, wist Mariël direct dat ze iets wilde doen. Als pleegouder – ook voor jongeren in de crisisopvang – was het voor haar “eigenlijk onmogelijk” om stil te blijven zitten. “Ook mijn man zei meteen: ‘Kom, we rijden erheen.'” Mariël begint via Facebook met inzamelen van spullen. Met succes. “Iedereen in Oss leek wel te willen helpen. Ik stond er eigenlijk al met één been in, totdat de waarschuwingen kwamen dat je niet zomaar naar de grens moest komen. Toen wist ik dat ik me goed moest voorbereiden. Ik doe het om te helpen, niet om nog meer chaos te creëren. ”
Haar man heeft vanwege zijn werk veel contacten in het buitenland, en zo vinden ze een Oekraïner die vanuit Duitsland het vrachtverkeer dat het land ingaat coördineert. Hij regelt dat ze op de grens hun spullen kunnen overdragen aan een vrachtchauffeur, en dat het niet ergens op een berg aan de weg komt te liggen. “Zo wisten we zeker dat de spullen terecht zouden komen waar ze nodig zijn, dus die kans hebben we meteen aangegrepen.”
Ondertussen leert Mariël Katja (20) kennen. Ze is half Russisch, half Oekraïens en woont tijdelijk in Oss bij haar vriend. “Ze kende een familie van vijf die accuut wilde vluchten, al wisten ze niet waarheen. Katja vroeg of we hen mee wilden nemen naar Nederland. Ik zei: Natuurlijk kan dat.” Het gaat om de zussen Tanya (42) en Natasha (36) en hun kinderen Julia (19), Dima (13) en Danya (5) – familie van Katja uit het dorpje Demidov. Mariël weet in mum van tijd in de omgeving van Oss een gastgezin voor hen te regelen.
Dit was deze week de situatie in Demidov. De tekst gaat hieronder verder.
Mariël, haar man en Katja rijden dinsdag naar Polen in een bus vol met spullen waarvan ze weten dat die in Oekraïne nodig zijn. Bij de grens laden ze de goederen – van luiers tot powerbanks – in het beloofde busje. Het gaat allemaal vlot, maar de omgeving laat een diepe indruk achter. “Er was een grote opvanglocatie, en we zagen daar bussen vol mensen met huisdieren en kinderen. Dat was echt schrijnend. Ik heb ervoor gekozen zelf niet op hen af te stappen of foto’s te maken. Dat voelde niet goed. Katja heeft wel mensen gesproken, en namens ons dierenvoer voor hen gekocht.”
Daarnaast weet Mariël precies voor wie ze er is, en wat ze voor hen kan betekenen. Na een nacht in een hotel halen ze de familie op aan de grens. Ze spreken geen Engels, maar Katja kan natuurlijk wel met ze communiceren. “Via het uitwisselen van blikken merk je toch dat je elkaar begrijpt. Ik hoorde natuurlijk wel wat over hen via Katja, maar wilde zelf geen vragen stellen. Die mensen hebben zoveel meegemaakt, dat moet echt vanuit hunzelf komen. We wilden ze vooral op hun gemak stellen, en dat is gelukt.”
Woensdagavond komen ze aan in Nederland. Op donderdagmiddag gaat Mariël alweer bij het gastgezin langs om te helpen met het regelen van een tandarts, huisarts en scholen voor de kinderen. “Natuurlijk helpt de gemeente ook mee, maar vanuit de crisisopvang weet ik hoe het is om alles binnen een dag te moeten regelen. Dus ik probeer mijn kennis te delen.”
Mariël, Katja en de Oekraïense familie. De tekst gaat hieronder verder.
Eigenlijk wist Mariël al tijdens de voorbereiding van deze eerste rit dat het hier niet bij zou blijven. Inmiddels krijgt ze steeds meer verzoeken van Oekraïense vluchtelingen, en heeft ze een heel netwerk om zich heen verzameld van mensen die spullen willen inpakken, mensen willen ophalen of zichzelf als gastgezin aanbieden. “We nemen nu bewust even pauze, maar mijn man gaat volgende week waarschijnlijk alweer rijden. We hebben nu bijvoorbeeld contact met een vrouw die al in Berlijn zit en hulp nodig heeft.”
Mariël merkt dat vluchtelingen vaak erg bang zijn om op hulp in te gaan. “Ze zijn wantrouwend en terecht. Vaak spreken ze geen Engels of Duits, en ze weten natuurlijk niet wie wij zijn. Daarom is het zo fijn dat Katja met hen in gesprek kan gaan en ze gerust kan stellen.”
Mariël probeert daarom contact te zoeken met andere Russisch- of Oekraïens-sprekenden in Oss. Via haar Facebookpagina wil ze ondertussen haar kennis delen met andere initiatieven. “We hoeven het niet alleen te doen. Het gaat er niet om dat ik de eer krijg, maar dat we veel mensen op de juiste manier kunnen helpen.”
Peter Gillis biedt vluchtelingen 4000 bedden in vakantieparken: 'We kunnen snel handelen'
