In No Way Back is de halve finale van start gegaan. Na tien dagen overleven wacht de deelnemers een hart onder de riem.
Alhoewel ze hoopten op eten, zijn ze ontzettend blij met de persoonlijke opstekers.
Brief
Justin en Karel ontdekken de doos met hun persoonlijke brieven in kamp 1. Bij het zien van de brief van thuis wordt het Justin al te kwaad. “Ik moet nu al huilen”, zegt hij. Hij leest uit de brief: ‘We zijn superblij voor je dat je al zo ver bent gekomen in dit mooie avontuur. Je bent bij ons in ons hart en hoofd.’
Het lezen van de brief doet Justin goed. Hij vertelt aan Karel: “We zijn wel een emotioneel gezinnetje met z’n allen.” Karel krijgt er een brok in zijn keel van. Ze troosten elkaar met een dikke knuffel. Ook Karel leest zijn brief van thuis: ‘Ik ben zo ontzettend trots op jou. We sparen de kusjes en knuffels op totdat we ze aan je kunnen geven.‘ Allebei grappen ze snikkend: “Hebben ze ons toch aan het janken gekregen. Klootzakken.”
In kamp 2 ontvangen ook Bas en Désirée een emotioneel steuntje in de rug. Désirée is erg nieuwsgierig naar wat er in haar brief staat. Bij het openen ervan breekt ze. Bas probeert haar te troosten door een hand op haar schouder te leggen. Désirée leest: ‘Wat ben ik trots op jou. Je bent zo mooi van binnen en van buiten.’ Ze kust de brief. “Het is wel een heel mooi cadeautje. Ik hou de brief bij me.” Bas plaagt haar: “Ben je uitgehuild?” Maar Désirée bijt terug: “Ga het eens zelf een keer voelen, in plaats van het steeds weg te praten.”
Ze moedigt Bas aan om ook zijn brief te openen. Hij leest voor: ‘We zijn meer dan trots op je. Wat hou je het supergoed vol. Je bent een topper.’ Bas is erg geraakt door de mooie woorden van zijn dierbaren: “Wat mooi. Dit zijn de mensen waar je zo van houdt. We hebben elkaar nog nooit zo lang niet gezien.”