In ‘Onze boerderij’ gaat Yvon Jaspers langs op verschillende boerderijen en akkers. Bij boerin Djuke kunnen mensen zelf hun fruit plukken én ze is de enige in Nederland die zich aan het telen van kiwi’s waagt.
Djuke’s familie teelt al generaties lang fruit in een boomgaard in Bunnik en iedereen mag meekijken.
Djuke heeft onder andere kersenbomen waar mensen zelf kersen van kunnen plukken. Yvon heeft geleerd hoe je dat goed moet doen, en Djuke probeert dat aan iedereen uit te leggen die langskomt. “Ik wil zelf graag weten waar mijn eten vandaag komt en wat ik eet”, vertelt de fruitteler. “En ik denk dat andere mensen dat ook willen.”
Djuke denkt dat bewustwording over eten essentieel is. “Vervolgens is het dan aan hen om te kiezen of ze dan naar mij gaan of een ander.” Yvon denkt dat het best veel werk kan zijn om mensen naar de boomgaard te krijgen. “Opa en oma deden het al, mijn ouders deden het al”, vertelt Djuke. “Het betrekken van mensen past bij ons en bij onze boerderij.”
Het brengt ook een voordeel met zich mee voor het bedrijf. “In plaats van dat ik een heleboel mensen inhuur die dit plukken voor mij, plukken die mensen het zelf. Dan neem ik wel voor lief dat ze schade maken en wat laten vallen.” Het is voor Djuke dé manier om de boerderij te runnen. “Als ik het aan de supermarkt verkoop, hoop ik dat mensen het lekker vinden, maar ik krijg dat niet terug.”
Klanten kunnen dus een dagje langs komen om te plukken. Het is volgens Djuke een leuk dagje uit. “Er is misschien ook wel geen boer die zijn klanten zo goed kent als jij”, concludeert Yvon. “Je ziet ze een hele dag.” Dat beaamt Djuke. “Ik hoor wat er goed gaat en ik hoor wat de vragen zijn.”
Djuke’s bedrijf is in het Utrechtse Bunnik, maar haar man Henk is akkerbouwer in het Groningse Beerta. Ze zijn al meer dan tien jaar samen en hebben twee kinderen. “Het brengt wel uitdagingen met zich mee”, vertelt Henk wanneer Yvon op zijn boerderij langsgaat. Het is voor hem gemakkelijker om naar Bunnik af te reizen omdat daar een winkel is en de koeien en paarden verzorgd moeten worden.
Er staat wel een babybox in de kamer voor als Djuke en de kinderen zijn kant op komen. “Vaak proberen we er dan wel een iets langere periode van te maken”, zegt Henk. Yvon zegt dat het misschien beter zou zijn om een van de twee bedrijven te verkopen. “Maar of het daar beter van wordt, weet ik niet”, zegt de akkerbouwer. “Ik wil ook de uitdaging hebben. Ik ben hier ook geworteld.”
“Hoe exotisch wil je het hebben”, zegt Yvon terwijl ze door de kiwiboomgaard loopt. “En dat gewoon in Nederland!” Ze vraagt of Djuke de enige is die dit doet. “Voor zover we weten wel. Er zijn wel mensen die een kiwi in de tuin hebben, maar niet echt voor de productie.” Ze vertelt dat het best lastig om deze vrucht in Nederland te laten groeien.
“Ze zijn pas rijp in november, soms zelfs december. Dus dan moet je niet een hele dikke vorst hebben, want dan bevriezen ze.” Yvon is er erg van onder de indruk dat het lukt. “We hebben net aan genoeg zonuren en genoeg warmte om het in Nederland te kunnen telen”, weet Djuke.
Omdat ze vooral kweekt voor de mensen die het op de boerderij komen halen, besloot Djuke niet meer appels of kersen neer te zetten. Ze ging voor de kiwi. “Het is wat de vrucht betreft ook nog echt een vitaminebommetje en het is gewoon een harig grappig ding”, zegt ze lachend.
Veearts Kees moet tijdens varkenspest duizenden biggen ruimen: 'Heb een schuld in te lossen'
Wil jij weten hoe een kiwiboomgaard eruitziet? Kijk Onze boerderij van KRO-NCRV hier terug.
