Ivo van Woerden (43) praat je bij over aflevering 12 van ‘Boer Zoekt Vrouw’: er was al geteased dat er niet overal goed nieuws te melden was, maar deze ontknoping was niet voorzien. ‘Ik vermoed dat er bandana’s door de stal zijn gevlogen.’
Let op: spoilers
We hebben de E! We hebben de L! We hebben de L! We hebben de E! We hebben de N! Daar kwam ze zomaar door de deur van de Beemsterboerderij binnen: Ellen!
Eerst moesten we nog toezien hoe Jasmijn en Haico zaten aan te modderen. Zelfs een wandeling langs de kust, met een regenboog en een doorzichtige paraplu, wilde niet baten. Dat was nou precies wat eraan ontbrak bij Jasmijn, dacht ik: hoe heerlijk was het geweest om te denken: fuck it, dan heb ik maar een doorweekt blauw vest, ik ga ervoor! Die paraplu daarop dicht te klappen en Haico gewoon eens te zoenen, opdat er even niet getwijfeld en gedacht hoefde te worden. Maar nee, daar stonden ze, begripvol afstandelijk naar de horizon te kijken.
Natuurlijk was Haico alleen naar de reünie gekomen. Ze hadden het geprobeerd. Jasmijn was een week gebleven, ze was nog eens teruggekomen, maar nee, het zat er echt niet in. Enter Ellen. Want Haico bleek met zijn handen niet alleen heel goed spenen te kunnen afnemen, hij kon er ook super gewiekst mee appen. Dus hij was lekker berichtjes gaan typen naar alle drie de dames, maar vooral naar Ellen. Daar was een zeven uur durende koffiedate uit voortgekomen, die gezien de twinkelingen in alle oogjes, niet alleen was opgegaan aan kletsen. Ik vermoed dat er wat bandana’s door de stal zijn gevlogen.
Robin mat zichzelf even de rol van Yvon aan en vroeg diplomatiek of Ellen zich niet door de eerdere afwijzing tegen had laten houden. Het antwoord was ‘nee’. Ellen was nergens bang voor. Hoe wist ze wat ze miste, als ze het niet eerst zou proberen? Ja inderdaad, als je nog gevoelens had, waarom dan niet op zijn minst een kopje verkenningskoffie nuttigen?
Zo bleek dit ietwat degelijke en gezapige seizoen van Boer Zoekt Vrouw toch nog een ontluisterende ontknoping te bevatten, en niet alleen bij Haico.
Eerst zagen we geheel naar verwachting Clautje en Paultje aan komen lopen. Ze waren zo blij met elkaar dat het aanstekelijk werkte. Ik zat mee te stralen op de bank en had ook gelijk zin in witte wijn, calvados en daarna een potje dronken boerenyoga. “Je schrijft een brief, je drukt op enter en… je hele leven verandert”, zei Paul terecht. Hij was het vleesgeworden bewijs dat wie zijn of haar gevoel volgt en risico durft te nemen, een regenboog kan aantreffen die, inclusief pot met goud, naar Frankrijk leidt. De lucht rond Claudia’s boerderij zat vol met gaten, want ze kon maar niet ophouden met springen.
Donderse Richard en Robin waren ook nog bij elkaar. Het was aandoenlijk en hartverwarmend om te zien hoe hun relatie werkte. Ze waren het niet overal over eens, maar dat gaf niet. Praten en eerlijk zijn was genoeg. Elkaar zien gaf hen direct het gevoel van thuiskomen en daar ging het allemaal maar om. Ze hadden elkaars wereld verrijkt. Robin was kind aan huis in Slowakije geworden en Richard kon inmiddels heel veel met zijn aubergine.
Bernice bleek op het laatste moment ziek te zijn, waardoor ze niet lijfelijk bij de reünie aanwezig was. Toch zag ze er via de Zoom-verbinding beter uit dan ze er tijdens de logeerweek had uitgezien. Zeg maar gerust dat ze straalde. Er was een hondje bij, ze had cavia’s uitgezocht en ze hoefde niets te voelen, ook omdat ze daar allergisch voor was geworden.
Soms hebben stille wateren diepe gronden, maar bij Bernice was er toch echt sprake van een veilig kinderbadje. Niets mis met ondiepe badjes overigens. Ze had wat meer zelfvertrouwen gekregen. En als ze klaar was met overgeven, zou ze op haar gemak in de 430 brieven gaan grasduinen die ze had mogen ontvangen, om te zien of er iemand tussen zat die eens voorzichtig met vlinders en een zwemband om in haar badje mocht komen pootjebaden.
De echte verassing kwam van Piet. Vorige week zagen we Piet en Anke nog rollenbollen op een Hannovers hotelbed, dronken van het inhaleren van elkaars feromonen, maar nu kwam Piet daar zomaar alleen de Beemsterboerderij binnen. De gevoelens waren weggeëbd, was zijn conclusie. Ik kon het niet geloven.
We zagen in het filmpje dat Anke nog zei dat ze elkaars onhebbelijkheden hadden geaccepteerd, dus ik begon gelijk te vermoeden dat dat een zinnetje voor de bühne was geweest. Was het Piets gebruik van het woordje: ‘hè’ geweest? Was het Ankes onvermogen om door hem aangeschafte juwelen aan te nemen? Was er een gevecht uitgebroken over wie nou aan welke zijde van het bed mocht liggen? Of had Piet net zulke snelle app-vingers als Haico en had hij er lekker op los zitten communiceren met Gea?
Daar kwam Anke heel onverwachts toch ineens de reünieboerderij binnengelopen om verantwoording af te leggen. Ik zette me schrap, want ik wilde nu wel eens weten wat er in godsnaam was voorgevallen. Het antwoord was hartverscheurend: vlak na de liefdesroes met Piet had ze een knobbeltje in haar borst ontdekt. Het bleek kwaadaardig te zijn. Alle aandacht ging daarna uiteraard naar die schok en dat zette alles met Piet op de rem.
Terwijl ze het vertelde, legde hij een hand op haar knie en later een arm om haar heen. Wat een topvent, die Piet. Ze waren voor nu goede vrienden, maar er zat wel een meer dan vriendschappelijk uitziende zoen in. Ook Anke had een brief geschreven en op ‘enter’ gedrukt. Ze had er een steun en toeverlaat mee gevonden die haar in een moeilijke periode zou gaan steunen. Of je dat dan een relatie moest noemen, deed er niet toe. Het ging erom dat er sprake van liefde was, en daar was dit programma nou precies voor bedoeld.
En dan tóch nog een verse posting op Instagram die nieuwe vragen oproept:
Dit bericht op Instagram bekijken
Ivo van Woerden is journalist en schrijver. Voor Linda.nl blogt hij over kijkcijferknallers als Boer Zoekt Vrouw, en Wie is de Mol?
Kijk afl. 12 van Boer Zoekt Vrouw hier terug.
‘Boer zoekt vrouw’: lekker rollebollen met Piet en Anke
