Wereldwijd wordt één op de tien kinderen te vroeg geboren. Sommigen van hen hebben daardoor maandenlang ziekenhuiszorg nodig. Vrijdag, op Wereld Prematuren Dag, schenken we aandacht aan deze baby’s, hun ouders en zorgverleners.
Atlete Nadine Broersen en tv-persoonlijkheid Kim Kötter vertellen waarom deze dag zo belangrijk is voor veel gezinnen.
“Ik ben zelf prematuur geboren”, vertelt Broersen. “Ik kwam zeven weken te vroeg. De eerste paar uur ging het goed, maar al snel kreeg ik een bloedinfectie. Uiteindelijk heb ik een maand lang in de couveuse gelegen.”
Voor de ouders van Broersen was dit een heel moeilijke tijd. “Mijn moeder schreef toentertijd dagboeken. Ik las dat er allemaal artsen om mij heen stonden om me te onderzoeken, terwijl zij niet bij me mocht zijn. Dat is traumatisch voor haar geweest.
Hoewel ze erover heeft verteld, begreep ik dat verdriet pas echt toen ik zelf moeder werd. Mijn zoon is gelukkig gezond geboren, maar ik realiseerde me ineens dat het hebben van een gezond kind helemaal niet zo vanzelfsprekend is, en hoe belangrijk het is dat baby’s helemaal volgroeien in de baarmoeder.”
Juliëtte (40) werd met 28 weken geboren: 'Mijn moeder hield me pas na 3,5 maand vast'
Kötter is ambassadeur voor het Wilhelmina Kinderziekenhuis. “Mijn oudste kind was bijna prematuur geboren, mijn vliezen braken bij 26 weken. Toen ben ik opgenomen in het ziekenhuis en is mijn bevalling tegengehouden door beleid en geluk. Door deze ervaring voel ik me altijd verbonden met ouders die wel een premature baby hebben.”
Als ambassadeur spendeert ze veel tijd op de afdeling waar de premature baby’s verblijven. “Ik heb daar veel ouders mogen ontmoeten en gezien wat zij meemaken. Zij zijn niet te gast op de afdeling, maar echt onderdeel van het zorgteam. Er wordt veel van ze verwacht. Ze spenderen hele dagen op de afdeling en zijn ook aanwezig bij onderzoeken, om hun kind gerust te stellen.”
Op de afdeling maakt Kötter heftige dingen mee. “Het is een intensive care waar van alles mis kan gaan. De hele dag gaan toeters en bellen af en hebben die kleine kinderen hulp nodig. Op een dag waren er zelfs drie baby’s van wie de ouders afscheid moesten nemen. Dat zijn afschuwelijke gebeurtenissen.
Maar ook voor de ouders die wel hun baby mee naar huis mogen nemen, is de tijd op de afdeling traumatisch. Je bent wekenlang onzeker geweest over het leven van je kind. Daarbij kan het zijn dat de baby later nog gevolgen ondervindt van de vroege geboorte. Sommigen hebben bijvoorbeeld een concentratiestoornis, of longen die niet helemaal volgroeid zijn.”
Broersen kan dit beamen. “Ik heb mijn hele leven last gehad van longproblemen en astma. Zeker in combinatie met het beoefenen van topsport is dat heel vervelend. Ik heb die problemen pas sinds vijf jaar echt onder controle.”
Laura beviel al na 24 weken zwangerschap: ‘Ze was zo klein en fragiel’
Volgens de ambassadeurs is het voor ouders vaak lastig om over hun ervaringen te praten. “Collega’s, vrienden en familie weten niet hoe het is om je kind in een couveuse te zien liggen. ‘Je hebt toch een gezond kind nu, dus dan is het toch voorbij?’ zeggen ze vaak”, aldus Kötter. “Maar dat gevoel dat je weet dat er constant iets mis kan gaan met je kind, dat hakt erin.
Daarnaast komt er nog veel meer bij kijken. Sommige ouders voelen zich schuldig tegenover andere kinderen die ze hebben, omdat ze zoveel tijd hebben gespendeerd bij hun premature broer of zus. Of ze worden angstig tijdens een volgende zwangerschap, door de heftige dingen die ze hebben meegemaakt.”
“Bij ons in de familie werd er ook weinig over gesproken”, vertelt Broersen. “Wel binnen het gezin, maar niet met de buitenwereld. Het was net alsof mijn ouders hun emoties niet mochten tonen. Daarom is het ook zo belangrijk dat we deze dag hebben en er aandacht aan blijven besteden. Zo gaan mensen met elkaar praten.”
Broersen kan zich een vrouw herinneren, die haar op Instagram volgt. “Toen ik veel over mijn zwangerschap plaatste, had zij net een premature baby gekregen. Ze vertelde dat dat lastig voor haar was, om te zien dat mijn kind wel gezond was. Maar daarnaast haalde ze veel kracht uit de dingen die ik over mijn eigen vroeggeboorte plaatste. Het gaf haar hoop dat het met haar baby ook goed zou komen.”
Kötter herkent dit. “Als ik iets over Wereld Prematuren Dag plaats, reageert er altijd wel iemand op die zelf een prematuur kind heeft. Daar reageert vervolgens weer iemand anders op, die hetzelfde meemaakt. Op die manier ontstaat er een soort community.”
Broersen hoopt vooral dat zowel ouders als vroeggeborenen hun verhalen blijven delen. “Je kunnen herkennen in anderen geeft heel veel steun, dat merk ik zelf ook. Voor veel mensen is dat toch een manier van verwerking.”
Anita’s zoon Roman werd elf weken te vroeg geboren: ‘De weken na zijn geboorte leefde ik in een waas’
