Groene, blauwe, rode en zwarte bordjes moeten de moeilijkheidsgraad van Nederlandse mountainbikeroutes binnenkort aan gaan geven.
En dat is niet voor niets: het aantal mountainbikeblessures steeg met 68 procent ten opzichte van het jaar daarvoor. Om dat terug te dringen is wielersportbond NTFU begonnen met het plaatsen van de bordjes.
Een goed idee, vindt de 55-jarige Ingrid Wolters. Twee keer belandde ze door haar hobby in het ziekenhuis.
“Vier jaar geleden ben ik begonnen met mountainbiken”, vertelt ze. “Mijn man en zoon deden aan mountainbiken en we waren samen bij de clubkampioenschappen. Er deden maar twee dames mee en ik grapte: ‘Volgend jaar is die derde plek voor mij’. Ik heb de daad bij het woord gevoegd en ben begonnen.”
Wolters volgt een clinic om de basisvaardigheden onder de knie te krijgen. “Daar leerde ik klimmen en dalen. Een keer vloog ik over het stuur, omdat ik in de voorrem kneep in plaats van in de achterrem. Mijn schouder was uit de kom en ik er zat een scheur in een pees die over mijn schouder liep.”
Het voorval heeft een behoorlijke impact op haar leven. “Ik had een frozen shoulder. De artsen konden daardoor op dat moment niks voor mij doen. Ik kreeg fysiotherapie, en na een MRI-scan ging ik negen maanden na het ongeluk onder het mes. Ruim een jaar later zat ik voor het eerst weer op de fiets. Dat vond ik eng, maar ik ben gewoon weer gegaan en heb mijn angst overwonnen.”
Ze fietst niet alleen in Nederland, maar ook in Italië en Duitsland. “Ik ben verslaafd aan fietsen”, vertelt ze glunderend. Toch gaat het nog een keer goed mis. “Vorig jaar was ik een weekend met de mountainbikevereniging in het Duitse Willingen. Tijdens een tocht reed iemand mij van achteren aan. Ik werd van mijn mountainbike gelanceerd en kwam op de weg terecht.”
Hoewel ze een harde smak gemaakt heeft, is Wolters in de veronderstelling dat er niks aan de hand is. “Ik zat op de grond. Er zou een busje komen om de mountainbikes op te halen; niks aan de hand. Maar toen ik wilde gaan staan, lukte dat niet. Ik schreeuwde het uit van de pijn.”
Als de ambulance er is, proberen de broeders een infuus aan te leggen. “Maar dat lukte niet. Ik had waarschijnlijk te lang in de regen gezeten. Omdat ze een bekkenbreuk vermoedden, was transport per ambulance te gevaarlijk. Er werd een traumahelikopter ingevlogen die me naar een traumaziekenhuis bracht.”
In het ziekenhuis blijkt dat Wolters veel bloed in haar buikholte heeft zitten. Er is sprake van een gecompliceerde bekkenbreuk en haar sleutelbeen is gebroken. Ze moet acuut worden geopereerd.
Tekst gaat verder onder de foto.
Ze vertelt: “Die tijd in Duitsland was misschien wel het ergste van het hele ongeluk. Ik mocht vanwege corona niet naar Nederland. Mijn man mocht een uur per dag langskomen, maar moest wel drie uur heen en drie uur weer terug reizen. Mijn zoon mocht mij niet opzoeken.”
Na twaalf dagen wordt ze per ambulance naar huis gebracht. Daar werkt ze hard aan haar herstel: “Ik was supergemotiveerd. Las over revalidatie, verdiepte me in de juiste voeding en bestelde een Tacx (fietstrainer voor binnen, red.). Ik zorgde dat ik elke dag een doel had en binnen 5,5 week zat ik, weliswaar binnen, weer op de fiets.”
Een klein wonder. “In het ziekenhuis vroegen ze hoe lang ik nodig dacht te hebben voor volledige revalidatie. Ik gaf aan drie maanden. ‘Vergeet het maar’, zeiden ze. ‘Dat wordt negen tot twaalf maanden’. Maar binnen acht weken zat ik buiten weer op de mountainbike.”
Lichamelijk is ze weer helemaal de oude en ze fietst weer volop, zo’n 100 tot 200 kilometer per week. Angstig is ze niet. “Dit laatste ongeluk was niet mijn schuld. En ik ben een voorzichtige fietser. Natuurlijk ga ik buiten mijn comfort zone, maar als ik iets echt niet durf, dan doe ik het niet.”
Wolters hoopt niet dat mensen zich laten afschrikken door de risico’s: “Mountainbiken is het leukste dat er is. Ik zit altijd met een brede glimlach op de fiets.”
Lees ook
Karin (44) doet aan freerunning: ‘Kreeg de vraag of ik in een midlifecrisis ben beland’
Maar je moet wel weten wat je doet. “Als je gaat mountainbiken, doe dan eerst een clinic of ga met iemand op pad die weet wat-ie doet. Zorg dat je een helm op hebt, en niet een helm waar iemand al eens mee op zijn hoofd is gevallen. Zorg dat je geen wijde kleding aan hebt, dat je een fiets hebt die goed onderhouden is.”
“De remblokjes moeten bijvoorbeeld niet versleten zijn. En zorg dat je weet hoe je moet remmen. Als je dat in je achterhoofd houdt, is mountainbiken geen gevaarlijke sport.”
De NTFU verwacht binnen twee jaar het kleurensysteem in het hele land te hebben doorgevoerd.
Dit artikel verscheen op 22 juni 2021 voor het eerst op LINDA.nl.
