De werkgever van receptioniste Inge Loneus wilde, ondanks haar gezondheidsproblemen, dat ze in coronatijd op kantoor kwam werken. Als ze niet kwam, moest ze maar vakantiedagen opnemen. Ondertussen stopte hij ook met salaris betalen.
Inmiddels moet die werkgever van de rechter € 120.000 aan Loneus betalen. Maar dat weigert hij.
Loneus werkte tien jaar als secretaresse / receptioniste bij het kleinschalige kantoor voor administratie- en belastingadviseurs. Tot volle tevredenheid van haar werkgever en zelf was ze ook blij met haar werk.
Over haar werkgever zegt ze: “Hij was altijd een toffe jongen, een allemansvriend. We konden allemaal goed met hem opschieten en dan gebeurt dit. Zoiets had ik nooit zien aankomen.”
De ellende begint voor de Limburgse op 15 maart 2020 wanneer wordt aangekondigd dat iedereen zoveel mogelijk thuis moet werken. De werkgever van Loneus denkt daar anders over. Hij schrijft: ‘Iedereen dient op zijn eigen werkplek te werken en niemand werkt thuis.’
Loneus meldt zich ziek omdat ze last heeft van haar keel. Ze weet niet of het corona is en neemt het zeker voor het onzekere. Ze spreekt de bedrijfsarts over het risico van haar werkplek omdat ze chronisch hartfalen heeft. Deze geeft de werkgever het advies om ’thuiswerken te faciliteren’. Dat kan, want Loneus werkt vooral achter de telefoon, maar de werkgever is het daar niet mee eens. “Ik mocht van hem alleen thuis blijven tegen inlevering van vakantiedagen.”
“Ik zag werken op kantoor niet zitten omdat er veel bezoekers en collega’s langs mij lopen naar het koffieapparaat en het toilet en daarbij houden ze echt geen anderhalve meter afstand. Op mijn werkplek had ik geen spatscherm en ook geen raam om de boel te luchten.”
Loneus meldt zich ziek. Door de stress en onzekerheid krijgt ze last van boezemfibrilleren. Later biedt ze aan om toch thuis aan de slag te gaan, maar nee dat is niet de bedoeling; ze wordt ‘gewoon’ op kantoor verwacht. Ondertussen wordt ook haar salaris niet uitbetaald. “Ik kreeg wel een loonstrookje en weet je wat daarop stond? Nul euro”, zegt ze verontwaardigd.
De bedrijfsarts oppert nog mediation, maar ook daaraan wordt door de werkgever geen gehoor gegeven.
In augustus 2020 besluit Loneus een advocaat in te schakelen. De zaak komt in oktober voor in een kort geding en de rechter oordeelt dat de werkgever het achterstallige salaris moet betalen, inclusief rente en boete. Echter, er gebeurt helemaal niks.
Intussen Loneus tussen wal en schip: ze krijgt geen salaris en kan ook geen uitkering aanvragen omdat ze niet ontslagen is. Een voorgestelde schikking kan ook niet rekenen op een akkoord van de werkgever. De situatie duurt maandenlang en zorgt ervoor dat haar gezondheid verder achteruit gaat.
Wanneer de zaak afgelopen juni opnieuw voorkomt wordt Loneus wederom in het gelijk gesteld. De werkgever moet aan Loneus 120.000 euro betalen. Daarvan heeft ze tot dusver nog geen cent gezien.
Loneus vindt het echt onbegrijpelijk wat er allemaal is gebeurd. “De vonnissen liggen er, maar er schijnt geen mogelijkheid te zijn om het geld dan ook echt te krijgen. Daar snap ik echt niets van.”
“Zicht op nieuw werk heb ik niet en mijn hele toekomst is anders geworden. Dat je na 10 jaar trouwe dienst zo wordt behandeld… ik kan er niet bij. Mijn werkgever reageert op helemaal niets, het is te zot voor woorden. Zo ga je toch niet om met je personeel?,” vraagt ze zich hardop af.
Haar advocaat Vian Vonken zegt dat hier geen sprake is van betalingsonmacht, maar van betalingsonwil. “De werkgever moet betalen maar weigert dat. Onbegrijpelijk. Dat ze niet op kantoor kon werken door corona ligt in de risicosfeer van de werkgever, hij is in deze zaak echt tekort geschoten. Juridisch is er sprake van ernstig verwijtbaar handelen door werkgever, waardoor naast de wettelijke vergoeding een extra, billijke vergoeding aan Loneus werd toegekend. Het is duidelijk dat het onwil is, want hij betaalt alle werknemers, behalve mevrouw Loneus.”
Advocaat Vonken: “Ik doe dit werk al jaren, maar dat iemand zo’n vonnis compleet naast zich neerlegt, dat heb ik nog nooit gezien. Deze werkgever stelt zichzelf boven de wet en zegt hier eigenlijk mee ‘bekijk het maar.’
En dat laatste is onacceptabel voor de advocaat die zijn zinnen heeft gezet op het binnenhalen van het geld, bijvoorbeeld door het te verhalen op een andere bv of de directeur zelf aansprakelijk te stellen. De nieuwste procedure om toch het geld te verhalen op de werkgever zal volgende maand worden ingeleid.
Wordt vervolgd.
Onrust over veiligheid op kantoor door deltavariant: 'Van optimisme naar zorgen'
