Jarenlang streven ggz-instellingen al naar een minimaal aantal opsluitingen in de isoleercel. De cijfers over het aantal separaties blijken nu onbetrouwbaar.
Afzondering wordt vaak als traumatisch ervaren en heeft geen therapeutische meerwaarde, zo schrijft Trouw.
De nieuwe Wet verplichte ggz, ingevoerd in 2020, zou aan deze onbetrouwbare cijfers ten grondslag liggen. “Vroeger gold elke gedwongen insluiting als een separatie, nu is dat alleen het geval als de patiënt zich fysiek verzet”, vertelt hoogleraar en psychiater Niels Mulder aan Trouw.
Verzet een patiënt zich niet fysiek tegen de isoleercel, dan wordt de opname dus niet meegenomen in de cijfers. Over verbaal verzet zou bovendien veel onduidelijkheid heersen, waardoor de cijfers niet betrouwbaar zouden zijn.
Ggz-instellingen melden jaarlijks aan de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd hoe veel uren er sprake is geweest van een gedwongen opsluiting.
Het aantal gedwongen separaties zou onderling in aantal erg veel verschillen. De ene ggz-instelling telt vijf uren en de ander 47.000. Niels Mulder roept de overheid op het voortouw te nemen. “Het is een taak van de overheid om betrouwbare data te verzamelen. ”
De dochter (27) van Arja is verstandelijk beperkt en zit regelmatig in de isoleercel
