Actieve levensbeëindiging

Charlotte doet een master privaatrecht – met de focus op jeugd- en familierecht – aan de Vrije Universiteit in Amsterdam als ze een hoorcollege volgt over euthanasie. “Het ging over actieve levensbeëindiging bij ouderen, waarbij kort werd gewezen op de juridisch ingewikkelde situatie voor 1- tot 12-jarige kinderen op dat gebied. ‘Maar daar is nu geen tijd voor’, werd er gezegd. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in het welzijn van kinderen, wilde heel lang kleuterjuf worden. Dus daar wilde ik me juist in verdiepen.”

“Online zag ik dat het een actueel onderwerp is”, gaat Charlotte verder. “Zo las ik het verhaal van ouders met een dochter die continu epileptische aanvallen had. Ze hebben haar moeten laten versterven, omdat je als ouder niet kunt verzoeken tot actieve levensbeëindiging. Best opvallend: als ouder of voogd heb je in het rechtssysteem een heel sterke positie met betrekking tot beslissingen nemen over je kind. Wat betreft actieve levensbeëindiging worden ouders eenvoudig aan de kant gezet. Ik ben zelf geen moeder, maar ik kan me voorstellen dat je zoiets nooit wil meemaken met je kind.”

Voor ongeneeslijk zieke Nuria (1) was 'versterven' de enige uitwegLees ook

Euthanasie

Op dit moment is actieve levensbeëindiging bij kinderen van één tot twaalf jaar geen reële mogelijkheid. Dat komt door de leeftijdsgrenzen in de huidige wet- en regelgeving. Een arts is strafbaar als hij actief levensbeëindigend handelt bij een kind, behalve als hij zich succesvol op een strafuitsluitingsgrond kan beroepen. Voor kinderen vanaf twaalf jaar is er de Euthanasiewet, voor kinderen tot één jaar een ministeriële regeling, maar voor kinderen van één tot twaalf jaar is er niets specifieks. “Voor hen is er alleen een algemene strafuitsluitingsgrond en die wordt bijna nooit door de rechter gehonoreerd, waardoor veel artsen het niet aandurven”, aldus Charlotte.

“Minister Hugo de Jonge heeft in 2020 voorgesteld om (ook) voor 1- tot 12-jarige kinderen een ministeriële regeling in te voeren. Hij wilde de Euthanasiewet, op grond waarvan iemand tot actieve levensbeëindiging kan verzoeken, niet uitbreiden. Dat is omdat kinderen onder de twaalf jaar volgens hem altijd wilsonbekwaam zijn. Wetenschappelijke onderzoeken hebben laten zien dat dit niet klopt. Verder moet volgens het VN-Kinderrechtenverdrag niet alleen naar de leeftijd, maar ook naar het ontwikkelingsniveau en de rijpheid van het kind worden gekeken. Dat zou bijvoorbeeld een kinderpsychiater kunnen doen.” Inmiddels valt dit dossier onder zorgminister Ernst Kuipers.

Volgens Charlotte zijn er zo’n vijf à tien kinderen per jaar die met dit vraagstuk te maken krijgen. “Niet veel, maar ieder kind dat ondragelijk en uitzichtloos lijdt, is er eentje teveel.”

Waarom euthanasie (nog) geen optie is voor ongeneeslijk zieke kinderenLees ook