Thijs H.

De verwarde Thijs H. bracht drie wandelaars met messteken om het leven. Op de dinsdag na de moorden meldde H. zich in de Mondriaan-kliniek in Maastricht voor vrijwillige opname op de gesloten afdeling. Diezelfde avond ontsnapte H. uit de kliniek, maar hij werd enkele uren later door zijn ouders teruggebracht. Pas de volgende ochtend, toen H. voor de tweede keer uit de kliniek ontsnapte, werd het beroepsgeheim doorbroken en de politie ingeschakeld.

De kleren van H. waren bebloed toen hij zich bij de ggz-instelling meldde. Ook vertelde hij in een natuurgebied te zijn geweest. Betrokkenheid bij een steekpartij was hierdoor een mogelijkheid. Toch besloten de behandelaars van Thijs H. geen alarm te slaan. Pas toen H. voor de tweede keer ontsnapte werd de politie ingeschakeld. Dit leidde tot grote onbegrip bij de politiebonden en politiek.

Lees ook
27-jarige verdachte van misdrijven Den Haag en Brunssummerheide zit vast

Misleiden

Wat ook voor de nodige vraagtekens zorgde was dat de zorgverleners bij zijn eerste contacten met Mondriaan geen psychose hebben vastgesteld. De onderzoekscommissie vraagt zich daarom af of de behandelaren wel voldoende specifiek hebben doorgevraagd. Volgens het Pieter Baan Centrum was H. destijds ‘volledig ontoerekeningsvatbaar’ en zou hij handelen vanuit ‘opdrachten’ die hij kreeg via kentekens en nieuwsberichten.

Ondanks dat de behandelaars in hun recht stonden door de politie niet in te schakelen, vinden de onderzoekers dat de behandelaars hun beroepsgeheim opzij hadden moeten zetten. De behandelaars hadden volgens de onderzoekers al bij H.’s eerste ontsnapping de politie moeten inlichten over hun verdenkingen, maar deden dat niet.

Beroepsgeheim

De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) denkt daar stukken milder over. Er bestaat bijvoorbeeld geen wettelijke verplichting  voor een zorgverlener om een beroepsgeheim te doorbreken. Daarbij hadden de behandelaars volgens de IGJ wel een vermoeden dat H. een misdrijf had begaan, maar geen concrete aanwijzingen dat hij nog eens zou toeslaan. Dat H. een gevaar was voor personeel en medepatiënten was daardoor ook niet zeker.

Wel had de kliniek vermoedens en had daarop dus wel bedacht moeten zijn. Extra veiligheidsmaatregelen waren verstandig geweest. Maar die werden -gezien de twee ontsnappingen van H. – niet genoeg genomen. Mondriaan werpt tegen dat het niet per se een behandelaar aan te rekenen valt als een patiënt hem weet te misleiden. Bovendien heeft de kliniek steeds de richtlijnen gevolgd.