Sinds 2011 vindt elk jaar de ALS City Swim plaats. Zo’n 2.500 mensen springen de Amsterdamse grachten in om geld op te halen voor onderzoek naar de spierziekte ALS.
Onder die duizenden zwemmers bevond zich dit jaar ook redacteur Nivine de Jong. Op zondag 3 september was het zover.
Laat ik beginnen met het gegeven dat ik geen fervent zwemmer ben. Verder dan zwemdiploma A ben ik nooit gekomen. Borstcrawl kan ik niet en mijn schoolslag is mager. Iets met korte halen, heb ik gisteren gehoord.
Maar toen mijn goede vriend Bart-Jan Jorna vroeg of ik mee wilde zwemmen met de ALS City Swim, zei ik meteen ja. Zijn vader Roland is zes jaar geleden overleden aan ALS. Met veertig andere zwemmers vormden we ‘Team Roland’. Een mix van vrienden, familie en vrienden van vrienden met hetzelfde doel: zoveel mogelijk geld ophalen voor onderzoek. En dat is gelukt.
Tekst gaat verder onder de foto.
Roland na de ALS City Swim in 2015.
Ter voorbereiding is het verstandig wat meters te maken. Of beter gezegd: kilometers. De vraag of ik geen privézwemles heb genomen voor de ALS City Swim wordt meermaals gesteld. Neen, dat heb ik niet. Maar ik ben wel liefst vijf keer in een openbaar zwembad geweest om te oefenen. Zo een waar het altijd benauwd is, wemelt van de – sorry – haren en het eigenlijk altijd nét te vol is. Maar ja, het heeft wel een 25 meter lang wedstrijdbad.
Samen met mijn medezwemmer Charlotte – ook zij is geen rouwdouwer in het water – zwommen we twee aan twee zestig baantjes. Voor de snelle rekenaars onder ons: dat is inderdaad anderhalve kilometer. Niet mals, maar prima te doen. Minder prima zijn de meerdere porren in de zij die je zowel uitdeelt als ontvangt. Zoals gezegd, het is druk.
Zo ook die ene woensdagavond. Ik zwem per ongeluk synchroon met een man van middelbare leeftijd. We zetten ons tegelijkertijd af van de kant en onze voeten raken in elkaar verstrengeld. Ja, precies zoals je het nu voorstelt. Mijn tenen omarmden zijn tenen. Meneer, als u dit leest: sorry. Laten we dit vergeten.
Sneller dan verwacht was de grote dag daar: de ALS City Swim. Die ochtend hadden we met Team Roland ruim 13.000 euro bij elkaar verzameld. ‘We halen de 14.000 nog wel!’, wordt er enthousiast geappt. En ja hoor, in een mum van tijd stond de teller op 14.000. Nog voor de start is dit het prachtige bedrag van 15.082 euro geworden. Geweldig om te zien en het werkt motiverend.
Bij het Marineterrein in Amsterdam verzamelen we op het afgesproken tijdstip. Om 14.00 uur moeten wij de bus in naar de start op de Keizersgracht. Gespannen koppies hijsen elkaar in wetsuit – dan weet je pas echt wat zweten is – en de gebakken koekjes van Laura gaan nog snel de holle kies in. De lichtblauwe ballonnen, die ons team herkenbaar maken, bevestigen we aan onze zwemkleding en we zijn klaar om het water te trotseren.
In de rij van de bus zien we een patiënt in een rolstoel. Dan wordt het even stil. Geëmotioneerd kijken Emilie en ik elkaar aan. Dan weet je waar je het voor doet.
Sandra (44) heeft ALS: 'Dacht eerst dat ik een burn-out had'
Vlak voor het water gaat de wetsuit helemaal dicht en de badmuts inclusief bril op. Ik heb er weleens appetijtelijker uit gezien, maar dat terzijde. Vol goede moed lopen we naar de start. Via een glijbaan of een sprong plonzen we het water in, dat veel minder koud is dan verwacht.
Langs de kant en op bruggen staan talloze mensen te joelen, juichen en klappen. Hoewel Charlotte en ik meer het gevoel hebben achteruit dan vooruit te zwemmen, geeft het elke brug weer een boost. Na een paar honderd meter zwemmen we achter een bootje waar een patiënt in zit. Vijf zwemmers nemen hem de hele 2.1 kilometer mee op het water. Dat zorgt voor kippenvel. Het gejoel wordt alleen maar luider als de boot voorbij komt. Wat een helden, alle zes.
We zwemmen rustig door – Just Keep Swimming uit Finding Nemo zat zeker (en helaas) in mijn hoofd – en komen steeds dichter bij de finish van de ALS City Swim. Elke 250 meter wordt met een boei aangegeven hoe ver je bent. Eerlijk is eerlijk: bij elke boei denk ik al verder te zijn dan de boei mij vertelt, maar dat zorgt alleen maar voor grappige momenten met mijn zwemcompagnon.
Dicht bij de finish zie ik lichtblauwe ballonnen de lucht ingaan. Team Roland is bijna klaar. Een ballon blijft lang boven ons hangen en blijf ik volgen tot we de finish bereiken na een uur en vijf minuten zwemmen. Daar zie ik Bart-Jan en Laura staan. Blije en trotse gezichten wachten de groep op. We high fiven elkaar en hullen ons in de oranje handdoeken.
Naderhand is er een borrel, genieten we van optredens van OG3NE en wordt bekendgemaakt hoeveel geld er in totaal is opgehaald. De teller staat op dat moment op 1.7 miljoen euro. Een gigantisch bedrag, dat zoveel betekent voor mensen die geraakt zijn door ALS. Een bestuurslid van de ALS City Swim benadrukt: deze dag is er ook om nieuwe herinneringen te maken en herinneringen op te halen. We staan stil bij de mensen die er niet meer zijn.
Tot slot wordt de vraag gesteld: ‘Wie zien we volgend jaar weer?’. Kies mij. Maar dan neem ik dit jaar wel zwemles.
Lilian (41) heeft ALS: 'Ik wil niet dood, ik wil mijn kind zien opgroeien'
