De bidsprinkhaan heeft zijn zes poten op Nederlandse bodem gezet. Volgens Bas Raaijmakers, student bos- en natuurbeheer, is het opvallende insect een blijvertje, zo vertelt hij in het radioprogramma Vroege Vogels: “Ze blijken het goed te doen in ons koude kikkerlandje.”
De voortplanting van de bidsprinkhaan is geconstateerd in nationaal park De Meinweg, ten oosten van Roermond.
De Europese bidsprinkhaan wordt sinds 2009 al incidenteel gezien in Nederland. Het roofzuchtige insect, dat vijf ogen heeft, dankt zijn naam aan de opgeheven houding waarbij de voorpoten tegen elkaar gevouwen zijn. Eigenlijk zijn het geen echte sprinkhanen, ze zijn meer verwant aan de kakkerlak. Raaijmakers omschrijft het beest als “buitenaards” en “on-Nederlands”.
De bidsprinkhaan eet uitsluitend vlees – vaak ook eigen soortgenoten – en staat bekend om zijn vraatzuchtige karakter. Een bidsprinkhaan kan prooien vangen die tot maximaal zo’n 1,5 keer zo lang als hij zelf is. Meestal bestaat de prooi uit andere insecten die in planten leven, maar het komt ook voor dat ze op kleine vogels jagen.
Tijdens het paren kan het er gewelddadig aan toe gaan. Sommige vrouwtjes eten haar partner tijdens de paring op. Bijzonder genoeg is het mannetje in staat om de paring voort te zetten, nadat hij is onthoofd en half opgegeten.
Hoe de bidsprinkhaan in Limburg terecht is gekomen, is niet zeker. Raaijmakers vermoedt dat twee tuincentra in de buurt daar een rol bij kunnen hebben gespeeld: “Planten die in Zuid-Europa worden gekweekt en vervolgens hierheen worden getransporteerd, kunnen eikapsels bij zich hebben. Maar zeker weten doen we het niet.” Ook kan klimaatverandering meespelen – de bidsprinkhaan houdt van warmte. De dichtstbijzijnde populatie leeft in België.
Sprinkhaan op je bord, dat mag binnenkort (ga jij 'm eten?)
