De Vergeten Vader

Drie jaar geleden spreken Bas en zijn vriendin hun kinderwens naar elkaar uit. Zwanger worden lukt niet op de natuurlijke manier, dus gaan ze een IUI-traject in. Na de derde poging, afgelopen november, heeft het stel een positieve zwangerschapstest in handen.

In volle euforie van de zwangerschap zitten ze bij de zes weken echo, waar ze de mededeling krijgen dat het hartje van de baby niet meer klopt. “Dat was een klap in ons gezicht. We hadden niet bedacht dat het ook mis kon gaan. Het was onze eerste keer. De arts bracht het vrij bot, dus dat was dubbel zo vervelend.”

Verdriet kwijt

Ze delen de intens verdrietige gebeurtenis met een paar mensen. Al snel merkt Bas dat de vraag ‘hoe gaat het met je’ eigenlijk alleen aan zijn vriendin wordt gesteld. “Ik werd daarin helemaal vergeten. En dat is raar om te ervaren. Ik wil mijn verdriet ook kwijt.”

Bas deelt zijn ervaring met zijn vriendin. Zijn constatering was haar nog niet opgevallen. Maar eenmaal oplettend, merkt zij het ook. “Gelukkig kan ik alles met haar bespreken. Maar mannen onderling, dat is ook fijn. Wij denken toch net even anders. Ik zocht online naar een plek, maar kwam terecht in de uithoekjes van het internet. Een vaag forum, heel beknopt.”

Onze emoties

De vraag ‘Waarom is er geen plek voor mannen?’ staat even op pauze, wanneer het stel een paar weken later naar België afreist, voor de start van hun ivf-traject. “Eenmaal daar bleken we op natuurlijke wijze zwanger te zijn geraakt.”

“Deze keer stapten we er onzeker in. Met de zes weken echo bleek het hartje te kloppen. Dan wordt de blijdschap alweer wat groter.” Maar een maand later is er opnieuw geen hartslag. “Moesten we weer de hele molen in, inclusief opnieuw een curettage voor mijn vriendin.”

Opnieuw merkt Bas dat zijn verdriet wordt ‘overgeslagen’. Hij merkt dat hij niet de enige is. “Ik snap het ergens wel. Het is haar lijf, krijg ik soms te horen. En dat klopt, maar het zijn onze emoties.”

Mannen en verdriet

Praten over zijn emoties helpt hem het best om het verdriet van de miskramen te verwerken. “Mannen moeten stoer zijn, mogen hun verdriet niet delen. Dat stigma heerst nog steeds. Onzin. Ik wilde een plek om mannen uit die schaduw te trekken. Een veilige omgeving, waar lotgenoten elkaar kunnen vinden, en vooral begrijpen.”

Dus start hij ‘De Vergeten Vader’, waar de reacties al snel binnenstromen. “Hartverwarmend om te zien hoe ze elkaar nu al kunnen vinden. Het zijn in en in verdrietige verhalen, maar ze spreken uit hoe fijn het is dat ze eindelijk een lotgenoot hebben gevonden. Ik krijg er gewoon kippenvel van.”

Lees ook
Meghan Markle schrijft over haar miskraam: ‘Ik voelde dat ik mijn tweede kind aan het verliezen was’

Zijn uiteindelijke doel? Een groot landelijk platform, met allerlei betrokken instanties zoals coaches en rouwverwerking inclusief. “Er zijn genoeg mannen die hun emoties niet uiten. Bang dat ze hun vriendin kwetsen, het verdriet niet op willen halen of denken ‘vindt ze mij weer een zeikerd’. Hier kunnen mannen hun verhaal doen en lotgenoten treffen, zonder dat de vrouw over hun schouder meeleest.”

Lees ook
Kabinet onderzoekt betaald verlof na miskraam of doodgeboorte