Bijna 18 jaar lang, elke week, schreef Annemarie Haverkamp een column over haar gehandicapte zoon die ze in haar stukken ‘Job’ noemde. De jongen overleed afgelopen week op 17-jarige leeftijd aan een longontsteking.
In haar laatste column voor De Gelderlander neemt ze afscheid van haar ‘Job’.
Haverkamp beschrijft een fietstocht met dreigende wolken op een warme zomerdag. “Zie je die donkere lucht, Job?”, vraagt de moeder. “Regen”, zegt haar zoon die voorop in zijn rolstoel rijdt. “En wat moeten we dan doen?”, vraagt ze. “Snel naar huis”, weet Job, die zijn moeder aanmoedigt harder te fietsen. “We moeten naar binnen, mama.”
‘Je fladdert met je armen, je haren wapperen in de wind, je lacht. “Sneller!” Het is een spel, zoals alles voor jou een spel is. Het leukste komt als we het net niet halen’, schrijft Haverkamp. ‘De regen valt met bakken uit de lucht en we worden zeiknat. Thuis droog ik je af, je vindt die aandacht heerlijk en haalt je handjes over mijn hoofd. “Mama heeft natte haren.”’
Het is Jobs kracht, alles leuk maken. ‘Regen is leuk. Nat worden is leuk. Afdrogen is leuk.’ Zelfs de bezoeken aan het ziekenhuis vindt Job leuk, schrijft Haverkamp. ‘De zorgen om jouw kromme rug krijg je niet mee. Alles is gezellig. Met papa en mama naar de dokter. Aandacht. Een arts die aan je friemelt. Daardoor leek alles altijd minder erg. We trokken ons op aan jou.’
Tijdens het laatste ziekenhuisbezoek van Job, kreeg Haverkamp een heftige mededeling. Job had griep, maat dat bleek uiteindelijk een longontsteking te zijn. ‘Dat woord was de donkere wolk die al jaren boven ons leven met jou hing.’ Een longontsteking zou vanwege Jobs slechte longen fataal kunnen zijn.
‘De dokters, de verpleegkundigen, papa en mama – allemaal trapten we zo hard mogelijk om je op tijd binnen te krijgen. Maar de hemel barstte open. Anderhalve dag later was je dood. Niemand lachte. Toen we thuiskwamen, wilde ik tegen je aankruipen en huilen. Je zou je armen om me heen slaan en vragen waarom ik verdrietig was. “Omdat mijn zoontje vandaag is overleden, liefie.” “Stil maar lieve mama, alles komt goed.”’
Je zou je armen om me heen slaan en vragen waarom ik verdrietig was pic.twitter.com/UzF4I3Pk0I
— Annemarie Haverkamp (@havermarie) November 26, 2021
Annemarie brengt boek uit over terminaal zieke mensen: 'Als je iets wil, moet je het nú doen'
